26 kwietnia - 78 rocznica zajęcia Szczecina przez Armię Czerwoną - wspomina Niemiec.

26 kwietnia 1945 roku było jednym z najokropniejszych dni w historii Szczecina. Armia Czerwona wkraczała do miasta, a dumni i dumnie wychowani Niemcy musieli zdać sobie sprawę, że ich świat właśnie uległ zmianie na zawsze.

Od tego momentu zaczęło się polonizowanie miasta. Dla nas było to jakieś niepojęte i niesprawiedliwe. W końcu od pokoleń nasze rodziny żyły w tym pięknym niemieckim mieście, ale nagle wszystko miało zostać nagłym przewrotem.

Mieszkańcy byli zszokowani i smutni. Nie wiedzieli, jak dalej żyć i co będzie z ich przyszłością. Czułem, że wszyscy byliśmy porzuceni i pozostawieni sami sobie.

Na ulicach zapanował chaos. Wszędzie były oddziały Armii Czerwonej, a miasto zamieniało się w pole bitwy. Właściwie nikt nie wiedział, co się dzieje i co przyniesie nam przyszłość. Byliśmy przerażeni i niepewni.

Wszystko, co kochaliśmy, zaczęło zanikać. Nasze szkoły i kościoły przestały istnieć, a wszyscy ludzie, których znaliśmy, musieli opuścić miasto. To było traumatyczne doświadczenie. Niektórzy z nas zaczęli uciekać, aby uniknąć przyszłych niepewności.

Niemcy, którzy zostali w Szczecinie, musieli zmierzyć się z trudnościami. Szukali pracy i schronienia, ale wiele z nich pozostawało bezdomnych. Wszyscy byliśmy skazani na życie w zupełnie nowych warunkach.

Przez lata mieliśmy wiele trudności, ale nigdy nie zapomnieliśmy o tym, co straciliśmy. Wszyscy przeżyliśmy traumę, którą trudno opisać słowami.

Dzisiaj, po tylu latach, nadal czujemy ból z powodu utraty naszych domów i rodzinnego miasta. Często wyobrażam sobie, jak byłoby, gdyby ten dzień nigdy nie nadszedł i kiedyś zakochani w naszym pięknym niemieckim mieście moglibyśmy cieszyć się nim tak, jak kiedyś.

To było tragiczne i smutne doświadczenie, które trwale wpłynęło na nasze życie. Nikt z nas nigdy nie zapomni, co się stało, a Szczecin nigdy już nie będzie taki jak dawniej.