Poprzednie części: Chyba zabiłem siebie.
Chyba się zgubiłem
stoję na starym skrzyżowaniu
powiedz mi gdzie mam iść
nie wiem tego sam
chyba się zgubiłem
szukam na niebie gwiazdy polarnej
niech ona wskaże mi kierunek
nie widzę
zniknęła gdzieś
na starym pniu szukam mchu
może on mi powie gdzie iść
nie ma nic
tylko kora
spoglądam na światła
pójdę tam gdzie zielone
wszędzie czerwone i ono
nie wiem gdzie mam iść
stoję tutaj już trzeci rok
może ktoś mi powie
gdzie mam iść
nie wiem sam
Komentarze (16)
Wiesz co, to bardzo fajny wiersz (nie że tam od strony technicznej, bo na to akurat za słabo się znam) ale...
Bardzo wiarygodnie i wiernie udało ci się oddać stan ducha człowieka, ograniczanego przez wewnętrzne nakazy; zakazy; brak odwagi; normy społeczne etc., w wyniku czego przeżywa on rozterki, frustracje, bo tkwi w miejscu, obracając się w koło szuka wyjścia, jakiejś podpowiedzi co dalej robić? którą z dróg wybrać?
Znajomy stan ducha dla większości ludzi na świecie. Chyba każdy tak miał w jakimś etapie swojego życia. A właściwie w każdym zderzamy się z jakimiś murami, ograniczeniami...
Dobrze, gdy się ma świadomość tych ograniczeń. To pierwszy krok. Potem już "tylko" trzeba dorosnąć do odpowiedzialności za podejmowane decyzje; trzeba "tylko" nabrać odwagi; trzeba "tylko" wybrać właściwie... Dla niektórych życiowy koszmar a dla innych wyzwanie.
Bardzo mi się podoba to co napisałeś.
Pozdrawiam :)
Dla mnie czwóreczka, bo jednak rokujące.
powiedz gdzie mam iść
bo chyba się zgubiłem
Gdybyś to w ten deseń pociągnął, to byłoby o niebo lepiej. Pomyśl o tym.
Napisz komentarz
Zaloguj się, aby mieć możliwość komentowania