Czeluść, znowu nie ma nic...

Lecę w czeluść.

Nic nie widzę,

Już nie słyszę,

Nie mogę się ruszyć,

Nie mogę krzyknąć.

Czuję tylko, że spadam...

Chciałabym zniknąć.

Ile jeszcze przeszkód muszę przeniknąć?

Każdy unik boli równie boleśnie niż zderzenie,

Czasem z tego bólu wpadnę w osłupienie.

Nic wtedy nie robię, tylko leżę,

Nie wiem ile tego jeszcze zdzierżę.

Ile jeszcze będę musiała to znosić?

Czy ten ciężar na plecach długo będę nosić?

Czy może wkońcu szczęście zawita?

Czy wtedy słońce o świcie ciepło mnie przywita?

Czy ptaki zaśpiewają mi na początek dnia piosenkę?

Czy zobaczę przez okno przebiegającą sarenkę?

Zachodzi wieczór, znowu nie ma nawet chwili uniesienia.

Patrzę się w nocy na pełnię i zastanawiam się czy jest w ogóle sens istnienia...

Średnia ocena: 5.0  Głosów: 1

Zaloguj się, aby ocenić

Komentarze (4)

  • WiseGuy 07.11.2016
    Nikt nie lubi pesymizmu.Z tekstu można wywnioskować,że czujesz się jak gówno i każdy dzień jest taki sam.To jak myślisz o świecie sprawia,że tak go zaczynasz odbierać.Głowa do góry przez wiosnę,lato,jesień i zimę.Powodzenia i czekam na więcej ;)
  • Julsia 07.11.2016
    Nikt nie lubi, ale każdy jest tak na prawdę pesymistyczny, tylko tak na prawdę jeszcze o tym nie wie. Prawda to co piszesz, ale raz lepiej, raz gorzej i jakoś idę. Dziękuję za ciepłe słowa
  • katharina182 08.11.2016
    Nieco to smutne. Nie pozostaje mi nic innego jak życzyć Ci szybkiej poprawy humoru; ) wiersz faktycznie pesymistyczny ale i tak mi się podobał. Zostawiam 5
  • Julsia 08.11.2016
    Dziękuję bardzo :)

Napisz komentarz

Zaloguj się, aby mieć możliwość komentowania