Dom ciszy - Prolog

Rok temu umarła moja matka i przeprowadziłam się z ojcem do nowego domu, tam ojciec miał też zacząć pracę jako prezes firmy. Jedynaście miesięcy temu ojciec wprowadził do naszego domu swoją nową kobietę i jej syna, Williama. Pół roku temu cały dom został wyremontowany, mimo, że nie skrzypiał, ojciec jednak bał się, że komuś coś się stanie. Tydzień temu ojciec i jego nowa kobieta się pobrali i byli małżeństwem, a ja i William zostaliśmy rodzeństwem.

Dom razem z Williamem nazwaliśmy domem ciszy, ponieważ nawet jak się trzaskało drzwiami nie roznosił się po domu żaden dźwięk. To nam odpowiadało, mieliśmy dużo nauki, oboje jesteśmy w liceum. Ja w pierwszej, a on w drugiej.Chodzimy do tego samego liceum, ale na inne profile, on jest na biochemii, ja - humanistyce. Ojciec w domu zrobił dla naszej dwójki bibliotekę, gdzie się kryliśmy.

Między mną i Williamem było uczucie miłości, ale nie takiej jak rodzeństwo. Kiedy nikogo nie było w domu i kiedy byliśmy w szkole zachowywaliśmy się jak para, całowaliśmy się, tuliliśmy. W domu przy rodzicach zachowywaliśmy się jak rodzeństwo. W bibliotece się kryliśmy by okazać sobie uczucia w czasie weekendów.

Wstałam z łóżka, podeszłam do lustra. Widziałam w nim dziewczyne o skórze lalki porcelanowej, oczach intensywnie niebieskich i włosach czarny jak atrament. To byłam ja, Mercy Devil, szesnastoletnia uczennica pierwszej klasy licealnej. Do mojego pokoju wszedł William, objął mnie.

- Nikogo nie ma - powiedomił mnie, pocałował mnie po szyi.

- Odsuń się, wyjdź, chcę się ubrać - powiedziałam oźęble, nie miałam ochoty na żadne czułości, posłusznie wyszedł.

Ubrałam się w luźną sukienkę, poczesałam się i związałam włosy w dwa kucyki. Były bardzo długie, tak samo grzywka, ale ona zakrywała tylko oko, więc nie przeszkadzało mi to. Wyszłam z pokoju i poszłam do biblioteki, musiałam się pouczyć.

Siedziałam w bibliotece, kiedy usłyszałam jak ktoś chodzi po strychu. Spojrzałam przez okno myśląc, że mógłby to być William, ale on szedł do lasu. Był zły na mnie, byłam dla niego oziębła jak tylko się obudziłam. Rodziców także nie było w domu, nie było żadnego z samochodów, nie licząc samochodu Williama.

Wstałam powoli i wyszłam z biblioteki, ciągle słyszałam skrzypiące kroki na strychu. Zaczęłam iść w stornę schodów strychowych, weszłam po nich powoli i otworzyłam drzwi strychu. Kroki na chwilę ucichły, ale potem znowu rozbrzmiały. Zaczęłam się rozglądać. Było tu dużo kurzu i było ciemno. Przeciągła miauknięcie mnie wystraszyło, odwróciłam się gwałtownie, na podłodze przysiadło małe czarno białe kocie. Wzięłam go na ręce, zaczął mruczeć, spojrzał za mnie, syknął na to co było za mną i wbił pazurki w moją skórę, bardzo mocno, ale wytrzymałam to. Jednak strach kazał mi zejść szybko z strychu, zrobiłam to i zamknęłam drzwi na klucz. Wiedziałam jedno coś za mną było czego kocie się wystraszyło. Sama zaczęłam się tego bać, tego czegoś za mną.

Nakarmiłam kocie i nalałam mu mleka, które szybko wychlipałam, sama też zjadłam śniadanie. William wrócił, zrobiłam mu śniadanie i przeprosiłam, wybaczył jak zawsze. Potem siedzieliśmy w salonie oglądając telewizję, przytuleni do siebie i głaszcząc mruczące kocie, które nazwałam Puszek.