Drubble - "Widzę ją"

W każdym spojrzeniu przypadkowo napotkanych osób, w promieniach słońca przenikających witraże, w każdym dźwięku, w blasku gwiazd na niebie w noc kruczoczarną jak jej włosy - widzę ją. Bez wymówienia słowa, bez jednego spojrzenia - zniewoliła mnie. Trwam udręczony miłością bez chwili wytchnienia, bez godziny snu. Żyję na granicy świadomości. Targany tyloma sprzecznymi uczuciami nie znajduję już sobie miejsca. Ta żądza wypala mnie od środka. Gdy z okna mojej samotnej wieży widzę ją, tańczącą tam w dole, między ludźmi, mam ochotę porwać ją i uciec jak najdalej, by już zawsze żyć tylko z nią.

Nie poznaję siebie. Całe moje życie, dotąd poświęcone życiu w czystości i opiece nad bratem, sprowadza się nagle do niej. Samotność, która była dla mnie niczym azyl chroniący mnie przed ludźmi, którzy mnie rozumieją, zniknęła. Teraz marzę tylko o tym, by była tu ze mną, nieważne za jaką cenę. Jak to możliwe, że ta kobieta tak mną zawładnęła?

Bałem się tego dnia. Jestem humanistą - człowiekiem rozumu, a ona jest obca. Nie mam prawa do tego, by ją kochać. Nie mogę jej mieć.

Jestem księdzem i kocham kobietę. Jestem archidiakonem i pragnę jej.

Nie ma już w moim sercu miejsca dla Boga ani nauki - wszędzie widzę ją. Tylko ją.

-----------

Słowo od autora:

Inspirację do napisania tego drubble stanowi historia miłości archidiakona Frollo do wychowanej wśród Cyganów Esmeraldy. Jest to jeden z głównych wątków książki Victora Hugo pt. “Notre-Dame de Paris”.