Dziennik śmierci

Kiedy Alex stanął na progu sypialni, Alicja wciąż leżała na łóżku i wpatrywała się tępo w sufit.

- Nie zgłodniałaś jeszcze? - zapytał, opierając się o framugę drzwi.

- Niespecjalnie, ale mogłabym zapalić i napić się piwa. - Kobieta oderwała w końcu wzrok od sufitu i spojrzała na Alexa, który w jednej ręce trzymał karton papierosów, a w drugiej puszkę piwa.

- Domyślałem się, że od tego zaczniesz.

Alicja opuściła nogi na podłogę i usiadła na łóżku.

- Mogę tu zapalić? - spytała.

- Obawiam się, że nie, ale przez kuchnię możesz wyjść do ogródka. Jest otoczony drzewami, więc nikt cię nie zobaczy.

Alicja podeszła do detektywa, który wręczył jej papierosy i piwo.

- W takim razie mogę stąd wychodzić?

- Oczywiście - odparł Alex. - Pod warunkiem, że ktoś ci będzie towarzyszył.

- Jasne. - Kobieta wyjęła z kartonu jedną paczkę, a resztę rzuciła na łóżko. - A za potrzebą też muszę chodzić z niańką?

- Alicjo. - Alex zatrzymał ją, kiedy chciała przejść obok niego. Nigdy nie lubił prawić ludziom kazań, ale chciał, żeby jego podopieczna zachowała spokój i przytomność umysłu. - Rozumiem, że jesteś rozdrażniona i nie przywykłaś do braku prywatności, ale powinnaś nad sobą panować.

Jego surowy ton zaskoczył młodą kobietę, która cofnęła się o krok i spiorunowała go wzrokiem.

- Wiem, że cała ta sytuacja jest dla ciebie trudna, ale jesteśmy tu po to, żeby cię chronić, i nie możesz o tym zapominać - ciągnął Alex. - Nie dziwi mnie twoja obcesowość. To mechanizm obronny, za pomocą którego starasz się zamaskować gniew i strach. Ale wiesz co? Masz prawo się bać. Masz prawo odczuwać gniew. Nikt nie będzie cię za to osądzał. Jesteśmy tu po to, żeby ci pomóc. Proszę, postaraj się to zrozumieć.