Felieton o dzieciach
Dzieci. Dzieciaczki. Cieciuszki. Dzieciory. Bachory. Gówniarze. Śmierdziele. Gnojki. Cóż, chyba wszyscy wiemy, o kogo chodzi i o kim będę pisał. Felieton ten obiecałem, nie tak dawno, Rasi i oto obietnicę spełniam. Porozmawiam dziś z Tobą, Drogi Czytelniku, o tych, którzy noszą dumne miano naszych potomków.
W tym miejscu chciałem pochwalić się, że po raz pierwszy piszę felieton w ciepłym domku, a nie na jakiejś nudnej lekcji, więc, jak widać, robię postępy.
Nie da się ukryć, że dzieci są naszym najpewniejszym śladem, jaki zostanie po nas, po śmierci. Pewniejsza może być chyba tylko sztuka i nauka, ale zarówno pierwsza jak i druga nie zrobi nam na starość do łóżka gorącej kawy. Z tego co wiem, coraz więcej młodych par zadaje sobie pytanie dotyczące posiadania i wychowywania potomstwa. Dlaczego? Z jednej, prostej bardzo przyczyny – kariera zawodowa.
Zwykle w swoich felietonach staram się przedstawić cały problem bez większego odnoszenia go do mojej osoby, jednak tym razem zmienię nieco formę. Otóż osobiście chciałbym zaczekać nieco z obarczaniem się ciężarem wychowania małych, plątających się pod nogami robali. Chodzi po części o moją karierę zawodowo – naukową, ale nie tylko. Uważam, że jeśli będę miał już dzieci, to dobrze będzie dawać im dużo uwagi – mam nadzieję, że z tym stwierdzeniem się zgadzasz, Drogi Czytelniku. Czekając z decyzją o ich posiadaniu kieruję się przede wszystkim ICH dobrem. W jaki sposób?
Jeśli pozwolę sobie na nie w momencie, gdy będę studiował i zdobywał kolejne tytuły naukowe (mam nadzieję, że tak będzie!) będę potrzebował na to naprawdę dużo czasu (w sensie, że na tytuły). Dużo więcej niż potrzebuje tego dziecko. Wolę więc z nimi zaczekać, aby nie czuły się później… źle, przez brak ojca w ich dzieciństwie lub posiadanie ojca wiecznie pracującego. Powiecie, że jest to stawianie pracy na pierwszym miejscu? Ja raczej nazwałbym to niestawianiem dziecka na drugim.
Oczywiście wiele jest argumentów, które każą nam porzucić kariery naukowe i zająć się prokreacją. Bardzo duża ich część jest naprawdę logiczna i jak najbardziej na miejscu. Można, dla przykładu, powiedzieć, że społeczeństwo się starzeje i że potrzebujemy jak najwięcej dzieci, żeby je odmłodzić. Na taki zarzut zapytam tylko, czy za wszelką cenę? I czy mamy ogłupiać nasz naród, każąc im przerywać studiowanie kosztem dzieci?
Co więcej, można powiedzieć, że im wcześniej zaczniemy, tym więcej dzieci zdążymy mieć. Ten argument jednak do mnie zupełnie nie przemawia, bo przepraszam bardzo, ale czy to jest jakiś wyścig? W dzisiejszych czasach dobrze jest mieć chociaż jedno dziecko.
,,Można przecież dokończyć pisanie doktoratów i habilitacji po tym, jak dziecko dorośnie" – powie ktoś inny. Owszem, można, ale bądźmy realistami… Kto, po dwudziestu latach pracy i wypuszczeniu dziecka na wolność, mając lat czterdzieści, zdecyduje się na powrót na studia? Śmiem mniemać, że niewielki tylko odsetek.
,,Dzieci są przecież takie słodkie!”. Nie, nie są. Mam czwórkę rodzeństwa i jestem z nich najstarszy. W przewijaniu ich pieluch, słuchaniu płaczów i pilnowaniu, żeby ten robal nie rozbił sobie łba nie ma NIC słodkiego. Zupełnie nic. Musicie uwierzyć mi na słowo.
I jeszcze jedno. Może to zabrzmieć brutalnie, ale co mi tam. Na jakiej podstawie mam czuć się niespełniony zawodowo? Przecież odkładanie decyzji o posiadaniu dziecka o cztery czy pięć lat nie jest całkowitym wyparciem się chęci posiadania potomstwa! Ja na przykład chcę mieć w przyszłości dzieci, co nie oznacza, że będę się spieszył, aby je stworzyć (ależ wzniośle to brzmi). Można zdobyć stosowny stopień naukowy, który umożliwi pracę, a później, mając już dogodne warunki, zająć się spokojnie wychowaniem dziatek.
Jeżeli ktoś nadal nie rozumie mojego punktu widzenia, niech zada sobie pytanie, czy porządniej zrobimy dwie rzeczy, robiąc je po kolei – jedna za drugą, czy też, robiąc je naraz? Bo to właśnie na tym z grubsza polega problem. Pozwól, Drogi Czytelniku, że zostawię Cię w tym właśnie momencie, żebyś mógł to wszystko przemyśleć i rozważyć.
Komentarze (25)
Dlatego też będę zmieniać miejsce zamieszkania :-P
5
"ale zarówno pierwsza, jak i druga nie zrobi" - bez przecinka, tutaj jest rzeczywiście czasownik w drugiej części zdania, ale nie ma w pierwszej :)
"brak ojca w ich dzieciństwie, lub posiadanie ojca" - bez przecinka
"Owszem można, ale bądźmy realistami" - po "owszem" przecinek
"mając lat czterdzieści zdecyduje" - po "czterdzieści"
"mając już dogodne warunki zająć się" - po "warunki"
"nie rozumie mojego punktu widzenia niech zada sobie pytanie" - po "widzenia"
"czy porządniej zrobimy dwie rzeczy robiąc je" - po "rzeczy"
Ach, dziękuję, że wspomniałeś tu o mnie ;p No i cóż mogę powiedzieć - w tej kwestii raczej sporo się różnimy, ale to pewnie zależy od warunków, w jakich się wychowywaliśmy. Ty mówisz, że nie ma nic słodkiego w dzieciach, bo masz wiele rodzeństwa i właściwie właziło Ci ono na głowę. Ja z kolei przykładowo mam tylko brata, ale chodziłam na wakacjach do przedszkola na wolontariat i to był miło spędzony czas, poza tym mam styczność raczej z takimi osobami, które pomimo wszystko pozytywnie wypowiadają się o wychowywaniu brzdąców i tak dalej. Tytuły naukowe swoją drogą, ale z drugiej strony znam przykłady ludzi, którzy radzili sobie i z gromadką dzieci, poświęcaniem im czasu itd. oraz studiami zaocznymi i wspominają to miło. Myślę, że to głównie kwestia nastawienia, ale tak jak mówisz - to zupełnie nie ma znaczenia, czy ktoś decyduje się na dzieci później, czy wcześniej. W końcu to sprawa rodziców i tego, jak oni się na to zapatrują, nikt inny ;p Teraz to ja zostawiam Cię z przemyśleniami i dziękuję za felieton :D
stało się tak jak w pewnym przysłowiu, że w miarę jedzenia apetyt rośnie. Wówczas można obudzić się po czterdziestce, z wieloma tytułami naukowymi na kącie i dla potencjalnego potomstwa stać się bardziej babcią czy dziadkiem, niż rodzicem i przyjacielem,
Posiadanie młodszego rodzeństwa to zupełnie inna sprawa, niż posiadanie dzieci. Na własne potomstwo patrzy się inaczej,
sama jestem starszą siostrą i matką. Własnych nigdy nie nazwiesz pełzającymi robalami.
Co do komentarza Eleny, nie bądźmy naiwni, że uda się najpierw nazbierać pieniądze na dziecko, te małe istotki są jak
skarbonka, z zamontowaną w środku czarną dziurą : ) Zostawiam 5
Dziękuję :)
Napisz komentarz
Zaloguj się, aby mieć możliwość komentowania