Fikcyjna prawda - prolog

Znalazłam się tutaj, gdzieś Po-między w nadziei ze Bóg, chwalony Absolut mnie wysłucha.Uwoli lud swój od zguby, zarazy i całkowitej zagłady. Ukarze tych którzy nie są godni umierania w jego imieniu i uratuje tych którzy z godnością tak dla niego umarli. Znalazłam się tutaj, bo chciałam odnaleźć to co od wieków jest chwalone przez wszystkie pokolenia. Drogą kłamstw, oszust i występków chciałam... chciałam po prostu ich uratować. Nie, nie teraz po głębszych przemyśleniach mojej decyzji chciałam uratować siebie od rzeczy, które w jego imieniu zrobiłam.

Wszystkie moje uczynki przewijają mi się prze głowę, utrudniają prawidłowe myślenie, które jest mi tak bardzo potrzebne w owej sytuacji. Jednak może nie miałam innego wyjścia? Człowiek postawiony pod murem jest w stanie zrobić rzeczy, o których wcześniej nawet by nie pomyślał ze jest w stanie. Może nie mam już tak naprawdę o nic wyrzutów sumienia, może od początku ich nie miałam? A wszystko co robiłam , robiłam z zimna krwią, dążąc do Niego, o wszech wielkiego.

Kłamstwo powtarzane tyle razy w końcu staje się prawdą czyż nie ? Gubimy się w nim i zaczynami w nie wierzyć. Otumanieni. Zamknięci z niemożnością wydostania się na zewnątrz. Musimy się przystosować do warunków, które nam są stawiane, bo inaczej zginiemy. Jednak czy w tym życiu, które jest mi dane śmierć jest lepsza od życia ? Nie nikt nie chce trafić na drugą stronę, szuka wszelkich sposobów by żyć wiecznie. Jest parę z nich jednak nie licznym się to udało. W moim świecie toczy się walka pomiędzy wielkim złem a tym mniejszym bo nie ma rzeczy dobrych, nigdy ich nie było. Była tylko gdzieś tam nadzieja, że jednak dobro gdzieś jest, ale teraz kiedy tutaj jestem uwięziona Po-miedzy. Nic nie jest jasne wszystko się rozmyło. Jestem skazana na siebie, z reszta tak jak zawsze. Wydostane się stąd ale co zrobię nie wiem...