Gulasz cz.1

Ta środa w sumie zapowiadała się zwyczajnie. Kolejny, trzeci albo drugi dzień tygodnia. Zależy, jak kto liczył. Główne drzwi budynku jednego z miejskich liceów ozdobione szeroką paletą barw — głównie dominowały kolory porannej flegmy, ale w różnych odcieniach, a to już coś — otwarły się z cichym skrzypnięciem. W tej zbieraninie ludzi o oryginalnych charakterach i wielowymiarowym postrzeganiu świata wyróżniała się klasa druga E. Na pierwszy rzut oka standardowy zlepek kilkunastu osób żyjących z dnia na dzień bez jakichkolwiek planów na dalszą przyszłość. I mimo że każde z nich było jednostką skrajnię rożną od pozostałych, to wszyscy mieli jedną wspólną cechę, którą pielęgnowali, odkąd stanęli w murach tej i zapewne poprzednich szkół — szczera chęć wyrznięcia z powierzchni ziemi wszystkich nauczycieli. Choć akurat to pozostawało jedynie w sferze marzeń, tak zabicie jednej wybranej ofiary mogło przynieś zadowalający skutek. Teraz większość zapewne przewróci oczami — jeśli takowe posiada — cedząc gorzko przez usta, że to cecha zbliżająca do siebie większą część uczniowskiej populacji. To poniekąd prawda jednak w tym wypadku rozróżnienie nic niewnoszącego gdybania od czynów było kluczowe.

Ostatnia akcja pociesznej gromadki z klasy drugiej E miała miejsce około miesiąc temu. Plan był stosunkowo prosty. Tego dnia jeden z nauczycieli matematyki z powodu dość ostrego przeziębienia pracę zakończył cztery godziny wcześniej niż zwykle. To była idealna okazja na wyświadczenie mu przysługi, jaką była szybka i nieoczekiwana śmierć zwieńczająca jego marne przesiąknięte rutyną i niekończącymi się stanami depresyjnymi życie. Mężczyzna powoli poruszał się na parking przy ulicy Dębowej. Ten nie był strzeżony w żaden sposób, co było głównym powodem zaplanowania ataku właśnie tam. Obrośnięty wysokimi drzewami dodatkowo był sprytnie ukryty. Najbliższe zabudowania pojawiały się około dwustu metrów od placu. Dwójka zaczajonych za błękitnym Seatem potencjalnych zabójców nieustannie gapiła się w stronę ukrytego po drugiej stronie parkingu zwiadowcy, który w komiczny sposób wymachiwał rękami, dając odpowiednie znaki. W większości zrozumiałe choć jeden z ukrytych za autem chłopaków nie grzeszył inteligencją, czego dał przykład, obwieszczając, że jeśli matematyk jest chory to można to wykorzystać gotując na jego bazie gulasz, który następnie poda się reszcie nauczycieli, a ci przez to padną jak muchy.

Większość nie zwracała na te wyprzedzające dzisiejszą medycynę rozważania, jedynie uśmiechając się głupio w nadziei, że chłopak uzna to jako pochwałę dla jego pomysłu. Potem wystarczyło go tylko przekupić czym trzeba i geniusz bez słowa wycofał swój pomysł, twierdząc, że nauczyciel jest zbyt chudy, by zupy starczyło dla całej kadry.

Matematyka dzieliło jedynie kilka metrów od rozklekotanego Malucha, który jakimś cudem jeszcze jeździł. Nagle ku zaskoczeniu wszystkich mężczyzna gwałtownie skręcił w stronę znajdującego się obok parkingu parku. Zaczął z dziwacznym, nienaturalnym uśmiechem wymachiwać ręką w stronę siedzącej na jednej z ławek kobiety. Jeden z niedoszłych zabójców ze złości bez zastanowienia rzucił kuchennym tasakiem w stronę nauczyciela, jednak chybił. Cała operacja została przerwana i nic nie zapowiadało, że to ma się zmienić. Kolejna do kompletu. Rozczarowanie sięgnęło wtedy zenitu, wulkan frustracji buzował i z wielką chęcią chciał wybuchnąć. Kolejny śmiały plan dojrzewał w ich przesyconych rządzą mordu umysłach, aż do teraz.