Język sekretów 2

Dziewiąty tydzień się kończy, a ja wciąż liczę i nie widać końca. Dni zamieniłem na tygodnie, powielam je w swoim porządku dnia, wciąż mając nadzieję na ich banicję. Najgorsza jest jednak reminiscencja naszego rozstania, utrwalona z takimi detalami, że gdybym był artystą, artystą - malarzem, mógłbym z pamięci oddać cała otoczkę tego wydarzenia.

Czy Ty dasz wiarę, że ja zarejestrowałem w swej pamięci nawet przelatujące kaczki, panią w popielatym płaszczu, baner reklamowy Hisense, - którego nota bene już zastąpiono innym logo. Po co Ci to piszę? Byś wiedziała, że to nie była prosta decyzja?

Nie! Takie sprawy każdy tak przeżywa, nikt nie przechodzi obok nich obojętnie. Pisanie o godzinach, analizach, wizjach, wspominanie słów, gestów jest nie na miejscu. To jest bardziej dla mnie, bym pamiętał, bym wiedział, że z każdą nową znajomością muszę czuć większą odpowiedzialność za swoje słowa, za przywiązanie kogoś do siebie, za kroki do jutra, ręce przytrzymane w odpowiedniej temperaturze.

Czy znajdę kiedyś poranek, który pozwoli mi na śniadanie bez myśli o Tobie, Twojej obecności? O ironio! I chcę często tego i na równi boję się tego