Klapki na oczach cz. 1

Miłość to piękne uczucie, zmienia ciężkie łzy w te lekkie jak piórko. Dzięki niej czuć na twarzy promienie słońca, gdy na niebie królują szarobure obłoki. Czasem sprawia, że zatrzymuje się czas. Taka moja również taka była. Cudowna, młoda i wydawałoby się, że nieśmiertelna. Jednak nie wybiegajmy tak daleko do przodu. Zacznijmy od początku, tak będzie o wiele łatwiej. Tylko gdzie on jest, a raczej kiedy? Wydaje mi się, że w maju. Doskonale pamiętam tamten słoneczny dzień, ciepły jak lipcowe południe. Szedłem wtedy chodnikiem przy, którym jak na baczność stały drzewa opierzone w zielone liście. Na przewodach wysokiego napięcia siedziały ptaki i ćwierkały. Uwielbiam słuchać ich śpiewu, przywraca mi piękne wspomnienia. Było prawie idealnie, nawet wiał chłodny wiatr, który sprawiał, że chciało się wyjść z budynku. Przy drodze stała mała budka z pieczywem. Za szkolnych lat kupowałem tam różnego rodzaju ciastka. Chyba mają najlepsze wypieki jakie kiedykolwiek jadłem. Tylko oby moja mama się o tym nie dowiedziała. Zawsze obsługiwała mnie miła starsza pani, która od czasu do czasu opowiadała jakaś ciekawą historię z życia i żegnała uśmiechem. Sprawiała, że od razu miałem dobry humor. Tamtego dnia również postanowiłem coś kupić, miałem jeszcze dużo czasu i byłem lekko głodny. Odruchowo wyciągnąłem portfel i szukałem drobnych wzrokiem i palcem. Poprosiłem o ciastko z kremem, miałem już płacić gdy usłyszałem głos. To nie był dźwięk, który słyszałem prawie codziennie. Usłyszałem miły i ciepły głosik. Lekko zdziwiony powędrowałem oczyma do góry. Mógłbym teraz napisać tysiąc epitetów, ale co to da? Przecież i tak nie zrozumiecie. Tylko ja potrafiłem to dostrzec. Najpiękniejszą dziewczynę jaką kiedykolwiek było dane mi spotkać. Pewnie jesteście ciekawi jak wygląda. Dobra, już dobra, zaspokoję waszą ciekawość. Miała długie czarne włosy, jak pewnie wiecie mam do nich słabość. Oczy chyba błękitnie, to zabawne, ale nigdy nie zwróciłem uwagi na kolor. Czuję, że męska część dopytuje się w myślach jaką miała figurę. Moim zdaniem idealną, nie za gruba i nie za chuda. Tyle musi wam wystarczyć. Zapłaciłem za pieczywo i odszedłem, trochę skołowany. Nie wiedziałem co się stało i szedłem ciągle o niej myśląc. Jednak nie cofnąłem się. Dopiero wieczorem się ocknąłem. Zwyzywałem siebie od idiotów i wróciłem tam kolejnego dnia.

Szedłem z głową pełną myśli. Co ja w ogóle chciałem zrobić? Trochę to dziwne. Nie miałem żadnego planu, co dla mnie jest czymś nie do przyjęcia. Po prostu coś kazało mi tam wrócić. Dzień był prawie taki sam jak poprzedni, brakowało tylko wiatru. Tym razem była mała kolejka do budki. Przede mną stały dwie starsze panie. Rozmawiały o kazaniu proboszcza oraz wspomniały coś o tym, że teraz młodzież jest niewychowana i w ogóle zła, po czym zmierzyły mnie wzrokiem. To było straszniejsze od tego co chciałem zrobić. W końcu kupiły bułki i przyszła moja kolej. Stanąłem przed okienkiem i znów usłyszałem ten piękny głos, który zapytał co podać. Nie będę wam przytaczał dialogów gdyż już nie do końca je pamiętam. Odruchowo powiedziałem, że chciałbym kupić ciastko z kremem. Dopiero po paru sekundach zdałem sobie sprawę, że zapomniałem tego po co przyszedłem. Spakowała moje zamówienie i powiedziała cenę. Co miałem zrobić? Musiałem kupić by nie wyjść na dziwaka. Zapłaciłem i wtedy nagle, bez ostrzeżenia zapytałem czy nie chciałaby ze mną pójść na spacer. Śmiejcie się, ale wtedy nie potrafiłem wymyślić nic ciekawszego. Tak na prawdę nie wiem dlaczego to zaproponowałem, to było mimowolne.