LBnP + Stare grzechy mają długie cienie

– Mamo, Mark znowu mi dokucza – skarżyło się dziecko, ciągnąc mamę za spódnicę. Kątem oka obserwowało łobuza, uśmiechniętego od ucha do ucha, rozkładającego i składającego scyzoryk.

Przez podwórze przetoczył się grzmot – raczej doznanie sejsmiczne, niż słuchowe. Błyskawicy też nigdzie nie było widać. Piegowaty nicpoń z grzywką śmiał się, choć dziecko nie miało możliwości go usłyszeć. Cisza wisiała nad okolicą niczym ręka przytrzymująca wyrywającą się głowę pod wodą.

– Mamo, Mark… – zamarło w pół słowa. Mama siedziała z założonymi rękami, spomiędzy jej palców wypływała, tętniąc ciemnymi strugami, krew. Chłopiec nie znał się na tym i nie wiedział, że tętnicza to ta jaśniejsza, żylna zaś, wprost przeciwnie. Spojrzał w stronę bawiącego się scyzorykiem Marka.

Nie miał twarzy.

W miejscu, gdzie jeszcze przed chwilą była piegowata, złowieszcza twarz, teraz połyskiwała biała, czysta jak płatek śniegu, czaszka. Chłopiec znowu odwrócił się do mamy, lecz ta rozsypała się na proch na jego oczach. Wrzasnął. Błyskawica rozszczepiła pobliski dąb, ten, na którym wisiała opona. Płonące wiewiórki biegały w kółko, piszcząc i skrzecząc.

Ze wszystkich stron zza niewysokiego pagórka wyszły uzbrojone w miecze i tarcze szkielety.

– Mamo, Mark…

Goła czaszka w ciele Marka przemówiła. Głos matki wypełnił całą okolicę, ścisnął bębenki, zgasił wiewiórki. Idące kościotrupy zatrzymały się.

– Stary grzech długi ma cień. Śmierć kosą wzniesioną odetnie łańcuch kotwiczny…

Mike Henderson obudził się we własnym łóżku, mokry jak szczur. Andy, jego życiowy partner, prawie spadł z łóżka, gdy Mike, niczym sprężyna, usiadł, odrzucając na bok mokrą pościel.

– Znowu? – spytał, obserwując rozszerzone źrenice i poruszającą się prędko klatkę piersiową Mike’a.

– Yhy.

– Pamiętasz, co mówiła? – spytał, ale Mike już notował w zeszycie.

Andy westchnął, przeczytawszy znajome słowa. Zestaw słów był zawsze taki sam, konfiguracja jednak zmieniała się, bez klucza. Raz była to “Kosa śmierci długi ma cień”, innym razem “łańcuch kotwiczny wzniesie stary grzech”. Konsultacje z psychologami niewiele dawały, mimo że kosztowały gruby pieniądz. Psychiatrzy nie stwierdzali niczego dziwnego, przepisywali przeróżne uspokajacze i na tym się kończyło.

– Wiesz, Andrew, rozważam pójście w stronę tego całego, wiesz… – Pstryknął kilka razy palcami, jak zwykle, gdy nie pamiętał słowa.

– Świadomego śnienia? – podsunął Andy, mrugając szybko i drapiąc się po ramieniu.

– Moje ciało to pierdolona komnata tortur, Andy! – Plasnął zeszytem w własne udo. – Spójrz na to! Jakieś kosy, śmierci, rozpadające się w pył kościotrupy, matki z mieczami, płonące wiewiórki! Kurwa!

Mąż objął go ramieniem i uspokoił.

– Świadome śnienie zatem, Mikey. – Sięgnął po telefon. – Dzwonię do tego gostka, żeby nas wcisnął gdzieś na dzisiaj.

Mike zaprotestował.

– Dzisiaj mieliśmy się spotkać z ciotką Betty! Ona…

– Zrozumie, jeśli się spóźnimy.

– Obyśmy się tylko spóźnili… Nie chcę, żeby mnie wydziedziczyła.

Andy zaśmiał się.

– Wątpię, żeby była w stanie ci się oprzeć. – Poczochrał Mike’owi włosy. – Wstajemy?

Za oknami śpiewały ptaki.

– Proszę się rozluźnić i skupić na okolicy.

– Okolicy? – spytał Mike, nie rozumiejąc. Usiłował się umościć i nie pognieść szytego na miarę garnituru.

– No, miejscu, gdzie rozgrywa się akcja pańskiego koszmaru. To.. – Łysiejący facet zajrzał w papiery. – Wzgórze z dębem, oponą… To niech pan sobie wyobrazi. – Przytrzymał jego ramię, ścisnął lekko. – Wszystko będzie dobrze, przecież to tylko sen. Proszę się nie martwić.

Mike opadł z powrotem na kozetkę.

– Mam mówić na głos?

– Może pan. Ja pana poprowadzę.

– Jestem Mike, doktorze.

– Dobrze, Mike. – Odczekał chwilę w milczeniu, gdy Mike zasypiał. – Jesteś już?

– Widzę… dąb.

– Dobrze. Podejdź do niego.

Mike, dorosły i nagi od pasa w górę, podszedł do dębu. Okolica była szara, wszystko wyglądało jakby jakaś wielka słomka wyssała wszystkie kolory.

“Obejrzyj dąb”, powiedział znajomy głos. Zrobił kilka kroków dookoła, jednak nie było żadnego punktu zaczepienia. Ot, szara trawa. Żadnych wystających konarów, zakopanych skarbów, nawet kawałka szkła z rozbitej butelki – nic.

– Nic tu nie ma.

“Zobacz w prawo”, powiedział głos. “Dwudziestego listopada wspomniałeś, że jest tam nagrobek”.

– Teraz nie ma tu nic. Jestem tu całkiem sam, nikogo nie ma, nic się nie dzieje.

“Powinieneś zobaczyć bramę, za pięć, cztery, trzy, dwa… Teraz.”

Mike rozejrzał się. Tuż za jego plecami, faktycznie, pojawiła się niewysoka, powykręcana brama, jak z komiksu o Rodzinie Addamsów. Za nią, w plamach jasności stał łobuz z zakrwawionym scyzorykiem, rozpadająca się, gnijąca matka i śmierć z kosą.

“Otwórz ją i wejdź”.

– Boję się, widzę ich wszystkich przez szpary między prętami.

“Nie masz się czego bać, Mike. Musisz zmierzyć się z lękami… Nic tu nie jest prawdziwe”

Skupił się, naparł całym ciałem i przepchał bramę na drugą stronę jasnej poświaty.

– Pusto – zameldował, gdy otworzył oczy. – Powiedziałem, że tu jest pusto.

Nikt nie odpowiedział. Za jego plecami brama zniknęła.

– Halo, doktorze?! Halo?

Odpowiedziała mu cisza.

Gdy odświętnie ubrany Andy przyszedł po dwóch godzinach, czekał grzecznie pod drzwiami. Po półgodzinie zapukał, lecz w gabinecie nikt nie odpowiadał. Gdy nacisnął klamkę, ujrzał zwiniętego w katatonii, kiwającego się mężczyznę bez obojga uszu. Wszystko dookoła było dosłownie zachlapane krwią.

– Doktorze, co się stało? – spytał, rzucając bukiet dla ciotki na ziemię. – Gdzie Mike? – rozejrzał się dookoła. – Doktorze?

– Stary grzech długi ma cień. – wyszeptał łysy mężczyzna. – On się śmieje… Jest tu! Śmieje się! Moje ciało, moje…! – Złapał się za pierś i zwisł, miotany konwulsjami.

Andy sięgnął po telefon i wykręcił 112.

– Halo, jestem przy 171 Lincoln Drive, drugie piętro, gabinet… – Okropny rumor zza drzwi zagłuszył jego myśli.

Z pomieszczenia obok do pomieszczenia wpadł Mike, dusząc się, jak gdyby potrzebował chwytu Heimlicha.

– Mike! Co się…?

– Mark – usłyszał za plecami głos, z pewnością należący do kobiety.

Odwrócił się w tamtym kierunku, jednak zobaczył tylko błysk, w uszach zaś rozbrzmiał mu zgrzytliwy świst.

– Mamo, Mike mi dokucza… – powiedziało dziecko, wbijając scyzoryk w zakrwawioną pierś potwornie skatowanego człowieka. Głowę miał nietkniętą, poza tym, że nie miał uszu. Zwisały dziecku na sznurku z szyi.

– Nie martw się synku, już nie będzie – mówiła Śmierć, głaszcząc chłopca po łysej czaszce. Jej szata mieniła się kolorami niczym Droga Mleczna w bezksiężycową noc.

Dookoła nich tańczyły kościotrupy, z dębu zaś zwisały dwa ciała w pięknie skrojonych garniturach. Ktoś przybił ich ręce do siebie, na pamiątkę wiecznej miłości.