Marek

Marek był chłopcem, który miał nietypową reakcję na strach. Zamiast płakać, krzyczeć lub uciekać, on się śmiał. Nie wiedział dlaczego tak się dzieje, ale nie mógł się powstrzymać. Jego śmiech był głośny, radosny i zaraźliwy.

To sprawiało, że Marek miał problemy w szkole i w domu. Nauczyciele i rodzice myśleli, że on się z nich nabija, gdy się denerwowali lub karali go. Rówieśnicy uważali go za dziwaka i często się z niego śmiali. Marek czuł się samotny i nieszczęśliwy.

Pewnego dnia, Marek poszedł do lasu, żeby się odprężyć i posłuchać ptaków. Lubił chodzić po leśnych ścieżkach i podziwiać przyrodę. Nie zauważył, że zbłądził i znalazł się w głębi lasu. Nagle, usłyszał za sobą potężny ryk. Odwrócił się i zobaczył wielkiego niedźwiedzia, który szedł w jego kierunku.

Marek poczuł ogromny strach. Nie miał gdzie się schować ani jak się bronić. Wiedział, że to może być jego koniec. Ale zamiast krzyczeć o pomoc, zaczął się śmiać. Śmiał się tak głośno i tak długo, że aż łzy mu pociekły po policzkach.

Niedźwiedź był zaskoczony tym dziwnym zachowaniem. Nie wiedział, co ma zrobić. Czy to chłopiec się z niego śmieje? Czy to jakaś pułapka? Czy to jakiś sposób na odstraszenie go? Niedźwiedź poczuł się zagubiony i zdezorientowany. Postanowił zostawić chłopca w spokoju i odszedł.

Marek nie mógł uwierzyć w to, co się stało. Udało mu się uratować dzięki swojemu śmiechowi. Poczuł ulgę i wdzięczność. Zdał sobie sprawę, że jego śmiech nie jest wadą, ale darem. Dzięki niemu mógł pokonać strach i zaskoczyć niebezpieczeństwo. Postanowił, że nie będzie się już wstydził swojego śmiechu, ale będzie się nim cieszył.

Od tego dnia, Marek stał się bardziej pewny siebie i szczęśliwy. Nauczył się, że jego śmiech ma moc i że może nim zarażać innych. Znalazł przyjaciół, którzy go akceptowali i lubili. Nauczyciele i rodzice zrozumieli, że on się nie śmieje z nich, ale z siebie. Marek był chłopcem, który jak się bał to się zawsze śmiał. I dzięki temu żył pełnią życia.