Mojry i ich Pupil

Trzy kobiety usiadły wygodnie na krzesłąch pośrodku czarnej sali. Jedna wzięła nożyce, druga ujęła delikatnie nić, a trzecia powoli rozwijała szpulę. Czemu miała służyć ta praca? Tego dnia siostry miały w głowie plan. Pragnęły "wziąć za rękę" kogoś, kogo same stworzą.

Najmłodsza z nich wzięła kilka kolorów nitek, między innymi czarne, żółte, niebieskie, czerwone...

-Którą zacząć?- Zapytała retorycznie, trochę jakby pytać "Jaki jest numer na 212?". Przecież idealnie wiedziała, co miałą zapleść najpierw. Sięgnęła więc po biel, neutralną i nieskalaną innymi barwami.

Druga kobieta zręcznie przejęła po niej robotę. Pomiędzy jej oczyma przeniknęło cudne wydarzenie, którego one jedak nigdy nie zrozumieją- narodziny dziecka. Ma ono idealnie okrągłe oczy i małe usteczka o kolorze malin. Matka czule tuli je do siebie, a ono obejmuje ją pulcnymi rączkami.

-No, zaczynamy...- Wzdycha "środkowa", bo ona ma najwięcej roboty. Zręcznie tka Los swymi chudymi palcami, kształtuje obraz idealnego dziecka. W końcu to chciały osiągnąć, prawda? Od tylu lat codziennie próbowały zrobić idealnego człowieka. Za każdym razem spotykała je porażka- jeden, mały błąd drogo kosztował...

Dodała nieco niebieskiego sznurka, by chłopczyk nie był zbyt radosny. To nie wypada! Musi być bardziej melanchonijny. Kilka chwil później dała nieco karmazynowego, by był bardziej odważny. Też nie można się tak chować w cieniu...

Ich "pupil" rósł w siłę. Jego życie mieniło się kolorami tęczy. Miał już dość dużo lat, ale... nie posiadał przyjaciół. Mojry, bo to były nasze siostry, szybko się zorientowały w swej pomyłce. By naprawić błąd dodały troszkę żółtej nici (żółty- kolor zazdrości). Jednak... ojć... za dużo.

Chłopak z zazdrości niszczył w meble w domu. Po prostu nagle zapragnął mieć wszystko... Wszystko, co istniało na ziemi... W jego czach zapaliła się iskra szaleństwa.

-Głupia Siostra!- Zaczęła ją łajać najstarsza. Środkowa westchnęła, gdy jej przyjaciółka przecięła gwałtownie nić.

-I tak by nic z tego nie wyszło...- Mruknęły Mojry i wyszły z pomieszczenia.

Kochani, żaden człowiek nie jest i nie będzie idealny.

Dla: Julii.

~Senezaki