Mojry i ich Pupil- Perspektywa Ryana

Mojry i ich Pupil- Perspektywa Pupila

Od kiedy pamiętam zawsze miałem szczęście. Urodziłem się bez żadnych komplikacji, mimo choroby matki, a potem rosłem na rumianego i zdrowego chłopczyka. Miałem urocze, duże policzki, ogromne zielone oczy i włosy koloru miedzi. Sąsiedzi zazdrościli mi mej beztroski i urody, a ich dzieciaki mych ocen w szkole.

Nienawidziłem jednak szczerze zajęć z języka polskiego. Głupie cytaty, których nikt nie chce czytać, jeszcze bardziej idiotyczne lektury dla dzieci i przymilająca się pani nauczycielka. Jednym słowem- Piekło. W dodatku musiałem czytać te głupie wierszyki i opowiastki...!

-Ryan, przeczytaj to, co masz na początku zeszytu.- Uśmiechnęła się do mnie psor. Z westchnieniem przeczytałem:

-"Życie można przejść samotnie, ale wtedy to nie jest prawdziwe życie".- Zupełnie nie zgadzałem się z tym opisem. Owszem, miałem dużo kolegów, ale żadnego przyjaciela. Niedługo po tym jak zacząłem marudzić na głos sam w domu, zaroiło się wokół mnie od jakiś ludzi "chcących się zaprzyjaźnić". Skaranie boskie!

Wbrew pozorom, nie nawiązałem z nimi bliższej więzi. Wyrosłem na wysportowanego nastolatka, a moje kosmyki stały się jeszcze piękniejsze. Dziewczyny, mówiąc pospolicie, wręcz na mnie leciały. Nie interesowałem się jednak nikim.

Na studia wyjechałem za granicę, do Danii. W ojczyźnie czułem się nieswojo, sam nie wiedziałem, dlaczego. Jak na złość, w Danii co chwila napomykano o moim kraju. W końcu zamknąłem się w pokoju i nie wychodziłem z niego przez kilka dni, żywiąc się potajemnym zapasem batoników czekoladowych.

Pewnego dnia po prostu wyciągnąłem telefon, chcąc do kogoś zadzwonić. Ale... Nie miałem żadnego kontaktu. Nagle ogarnęło mnie poczucie bezsilności i samotności. Dziwne, bo jak dotąd mi to nie przeszkadzało...

Potem jakby... film mi się urwał? Coś w tym stylu. Kojarzę jedynie, że biegłem przez miasto. Ocknąłem się dopiero... właściwie, kiedy? Sam, w środku nieznanego lasu. No nie! Zawsze miałem takie szczęście, a tu nagle takie coś?!

Z zarośli wypełzł ogromny, bury wilczur. Zamarłem przerażony, odruchowo odwracając się i biegnąc. Po chwili jednak przeklinałem samego siebie. Przecież one kochają ruchomy cel! Zresztą, co w tym lesie robią wilki? Nie jestem "Czerwonym Kapturkiem"!!

Ale on mnie dopadł dopiero po kilku minutach. Z jego obnażonych kłów ciekła strużka śliny. Skrzywiłem się z obrzydzenia.

A później? Stwierdziłem, że mam wyjątkowo zły dzień.

~Senezaki

--------------------------------------------------------------------------

PS: Perspektywa Pupila na życzenie czytelniczki/a. Już dawno mnie nie było, nie pamiętam :)