Mrok, a może jasność?

Pewnego razu (tak to ten słynny początek), za siedmioma górami, siedmioma bramami, siedmioma rzekami... w małym miasteczku Treborn, żył sobie pewien chłopak. Na imię mu było Sam. Pochodził z szanowanej, bogatej rodziny. W szkole był lubiany, a nawet układało mu się z najładniejszą dziewczyną. Nie brzmi znajomo? Gdzieś można już było usłyszeć taką historię. Dotrwaj czytelniku do końca.

Był wtorek, chłodny, grudniowy poranek ze śniegiem w tle. Sam obudził się w swoim łóżku. Nie wszystko było jednak takie, jak należy. Piekło go prawe ramię, kiedy na nie spojrzał zobaczył wypalony pentagram. Nie mógł uwierzyć w to co widzi, więc wstał szybko z łóżka i pobiegł do łazienki. Ściągnął koszulkę, a to co zobaczył było dla niego przerażające. Mnóstwo siniaków i poparzeń. Zaczął krzyczeć. Po chwili wybiegł z pokoju, chcąc pokazać rodzicom, że coś jest nie tak. Rodziców nie było. Chłopak nie wiedział co się dzieję.

"To tylko sen, tylko sen!" - krzyczał głos w jego głowie.

Huk i dźwięk tłuczonych naczyń rozległ się po całym domu. Sam szybko zbiegł po schodach na dół. Coś było wyraźnie nie tak. Wszelakie obrazy zniknęły ze ściany, a wszystko było umazane krwią. Wszedł do kuchni. Dostrzegł rozbite talerze wokół naczyń, a same naczynia były ułożone w coś na kształt piramidy.

"Co tu jest grane?!"

Zauważył, że drzwi do jadalni są zniszczone. Miał strach w oczach, chwycił więc leżący na kuchennym stole nóż i przeszedł do następnego pomieszczenia. Ściany były czarne, a na podłodze leżały trzy przedmioty - miska, nożyczki i bandaż. Obok namalowany był ogromny pentagram. Dało się rozpoznać, że krwią. W jadalni był też telewizor, w tym samym momencie otworzył się samoistnie. Wyświetlił napis "666". Chłopak podszedł do ekranu i nagle pojawiła się postać. Była ciemna z czerwonymi oczyma.

- Witaj Sam... dawno się nie widzieliśmy... - Odezwał się głos z telewizora.

- Kim ty jesteś?! Co tu się dzieję?! - Wydarł się w odpowiedzi nastolatek.

- Wiesz kim jestem... a jeśli nie... może spytasz swoich rodziców?

Sam odwrócił się od ekranu i zobaczył swoich rodziców przybitych do ściany. Z brzucha matki sączyła się krew. Ojciec nie miał oczu. Płacz i ryk przeszył pokój. Czarna postać z telewizora zaczęła się śmiać.

- Mówiłem Ci, że żaden Bóg czy Jezus Ci nie pomoże. Tylko ja jestem tu potęgą! Ja mogę sprawić, że twoi rodzice znów będą żywi. - Powiedział po chwili demon. - Zaufaj mi... klęknij przede mną!

Chłopak miał mętlik w głowie. Łzy ściekały po policzkach. Odwrócił się do ciemnej postaci. Nagle naszła go myśl.

"Sięgnij do kieszeni!"

Wsadził rękę do kieszeni spodni i poczuł krzyżyk. Wyciągnął go. Dostrzegł też, że nieopodal leży Biblia. Namalowany na podłodze pentagram zapłonął. Telewizor zgasł. Czyste, najprawdziwsze zło pojawiło się w miejscu, gdzie leżało Pismo Święte.

- Myślisz, że nie wiem co chciałeś zrobić. Wiem, że ten Duszek od tego pomyleńca z Nazaretu chciał Cię przekonać, żebyś chwycił za tą książeczkę. Widzisz... w niej nie ma żadnej mocy i prawdy. JA jestem mocą i prawdą! Pokłoń się prawdziwemu panu życia i śmierci! - Krzyknęła ciemna postać.

"Nałóż krzyżyk na szyję i powiedz słowo prawdy, które znasz!" - Głos w głowie Sama był głośny.

Zrobił więc zgodnie z tym co usłyszał. Nałożył krucyfiks i wrzasnął.

- Jezus jest panem, a Duch Święty mnie wypełnia! Precz do otchłani demonie! Szatanie plugawy i zdradliwy.

- Myślisz człowieczku, że wystraszę się twoich słów? Czyżbyś zaufał Duszkowi? - Odpowiedział z pogardą szatan.

"Nie bój się! Mów dalej! On odejdzie!"

- W imię Jezusa! Wyganiam Cię! Precz! Mocą Ducha Świętego i całej Trójcy Świętej!

Podłoga zaczęła drgać, a w miejsce pentagramu pojawił się ogromny otwór.

- Nieee! - Krzyk rozwarł cały pokój.

Pentagram na prawym ramieniu Sama zniknął. Krzyczał słowa, które same wychodziły z jego ust. Nagle wszystko się uspokoiło. Pokój powrócił do pierwotnej postaci. Zniknął pentagram. Pojawiło się światło. Sam padł na kolana, a łagodny dźwięk rozległ się na całe pomieszczenie.

- Zaufałeś mi Sam. Trwaj we mnie, a nigdy nie zaznasz złego. Pamiętaj!

Nagle nastała ciemność. Obudził się w swoim łóżku, wszystko było normalne, a obok na krześle siedziała piękna dziewczyna - choć o cztery lata młodsza (on sam miał 18 lat). Najpiękniejsza jaką widział w życiu. Wiedział, że sen miał ogromne znaczenie, ponieważ niósł za sobą przesłanie. Codziennie zło walczy o nas na różne sposoby. Wiara jest jednak taka, że nieważne jakie to zło, zawsze zostanie pokonane.