Nigdy nie dorosnę

Nigdy nie chciałam być najlepsza. Nie udzielałam się za bardzo w konkursach i wydarzeniach, do których lgnęli moi znajomi. Wolałam siedzieć cicho i wykonywać swoją pracę.

Będąc jeszcze nastolatką, zaczęłam marzyć o tym, że zostanę kiedyś opiekunką do dzieci lub przedszkolanką. Nie miałam również nic przeciwko pracy z książkami( tak, niektórzy traktują je jak istoty żywe, nie ma w tym nic dziwnego) – co tydzień uczęszczałam do biblioteki w centrum miasta na zajęcia, na których spędzałam czas zarówno z maluchami, jak i cudownymi papierowymi duszami. Nigdy nie chciałam przestać, wpadłam w jakiś dziwny trans – podobało mi się to. Dzieci i książki dawały mi tak dużo szczęścia, jak nic innego.

Po kilku latach udało mi się otworzyć własne przedszkole, w którym głównymi dekoracjami były ogromne regały z książkami – od tych dla najmłodszych, po te dla starszych.

Codziennie w każdej grupie siadałam i czytałam dzieciaczkom o przygodach…

No właśnie. Nie wspomniałam o tym, że to nie było zwykłe przedszkole. Znaczy, ono może jeszcze miało jakieś normalne cechy, lecz to, czego i jak uczyłam, już niezbyt.

Czytałam im o przygodach superbohaterów i postaci, które sama do dzisiaj ubóstwiam. Obowiązkowe były historie postaci fantastycznych i science fiction, bez nich nie potrafiłam przetrwać choćby jednego dnia. Miałam ochotę podzielić się z nimi wiedzą, którą sama od dawna posiadałam.

Najbardziej jednak lubiłam momenty, w których wszyscy wybieraliśmy, w jakim świecie chcielibyśmy się znaleźć i każdy z nas wcielał się w jedną postać, która do niego należała.

Na pierwszy ogień poszła najstarsza grupa i Gwiezdne Wojny. Zdarzyło się to kilka lat temu, a ja pamiętam to jak dziś:

‘’- Proszę pani, ja nie potrafię. – Jeden z chłopców zbyt często szybko się poddawał i nie potrafił w siebie uwierzyć, zawsze obstawiał najgorsze scenariusze. Byłam taka sama w jego wieku, więc świetnie go rozumiałam.

- Musisz użyć wyobraźni, kochanie. – Tłumaczyłam mu to kilkanaście razy dziennie, lecz nigdy mi się to nie znudziło. Wierzyłam, że pewnego dnia w końcu sam sobie to uświadomi. – Na niej się wszystko opiera. Pamiętasz o czym czytałam wczoraj?

Kiwnął głową, a ja ujrzałam w jego małych oczkach jakiś błysk.

- Przedstawicie tą scenkę ze mną, dobrze? Wcielisz się w postać tego pana, który powiedział kiedyś…

- ‘’Luke, jestem twoim ojcem’’? – spytał z uśmiechem i zrozumiałam, że strach ulatywał z niego w szaleńczym tempie. Rozmowy nie poszły na marne, kiwnęłam roześmiana głową.

- Tak, właśnie tego. Zacznijmy, proszę – powiedziałam i dzieci rozbiegły się po sali.

Usłyszałam głośne ‘piu piu piu’, które miały oddawać odgłosy blasterów. Jeszcze inni wzięli w dłonie patyki, które przynieśliśmy z dworu. Ich powierzchnie były pomalowane na różne kolory – niebieski, zielony, czerwony, fioletowy – jednak nie całe, ponieważ miecz świetlny nie miał kolorowej rękojeści.

Ja byłam tego dnia Imperatorem, postanowiłam dobrze wczuć się w tą rolę. Lekko wyciągnęłam ręce w stronę chłopczyka, który grał Dartha Vadera.

- Poddaj się! Wiesz, że nie uda ci się mnie pokonać! – Zaczęłam lekko ruszać palcami, udając, że wysyłam w jego stronę prąd. On niebezpiecznie się zatrząsł, ale nie upadł.

Podeszłam do niego szybko, a on zamachnął się swoim patykiem. Opadłam na kolana.

- Jak mogłeś zrezygnować z Ciemnej Strony Mocy? Widziałem twoją wielką przyszłość, a teraz stoczysz się na dno. – Starałam się udawać głos starszego mężczyzny, dosyć kiepsko mi wychodziło. Chłopczyk się zaśmiał.

- Proszę pani, on nie chce dać mi wygrać. – Podbiegła do nas jedna z dziewczynek. Spojrzałam w kierunku, w którym pokazywała i ujrzałam chłopaka o zabójczym uśmiechu – od razu skojarzył mi się z Hanem Solo. One naprawdę brały to na poważnie, kochane dzieciaczki. Ona miała na sobie białe prześcieradło zawiązane sznurkiem w pasie – stała pewnie po stronie Imperium, starając się odwzorować strój Szturmowca.

- Rebelianci zawsze wygrywają – odkrzyknął chłopak grający Hana.

- Nie bądź dla niej zbyt brutalny, dobrze? – poprosiłam z uśmiechem, a on niechętnie kiwnął głową. – Wszyscy powinniśmy miło spędzać czas.

Dziewczyna przytuliła się do mnie, a następnie pobiegła w stronę chłopaka, krzycząc ‘piu piu piu’ i celując w niego palcami ułożonymi w blaster. Roześmiałam się i po chwili spojrzałam na mojego przeciwnika. Szybko spoważniałam, a on stanął dumnie.

- Jedynie tobie się nie uda – odparł śmiało i dotknął początkiem patyka mojej piersi. Upadłam na plecy i znieruchomiałam. Cała klasa wrzasnęła radośnie, a ja sama wybuchłam śmiechem. Wszyscy podbiegli do mnie i rzucili się na moje ciało, a ja objęłam ich swoimi rękami, które miały zdecydowanie za krótki zasięg.

Kochałam ich z całego serca.