Oneshot - 02 - Bez ofiar się nie obędzie.

Miałem wtedy szesnaście lat i żyłem we własnym świecie.

To normalne u nastolatków, prawda? Tworzą własny, idealny świat do którego od czasu do czasu uciekają.

Ale ja się całkowicie oddałem mojej idylli. Do tej pory sam nie potrafię zrozumieć dlaczego.

Zamykałem się w sobie coraz bardziej, straciłem przyjaciół i dziewczynę. Ale wmawiałem sobie, że tak mi lepiej, że jestem szczęśliwszy.

Rodzice wysyłali mnie na różne terapie, próbowali zrozumieć co się dzieje, obwiniali się o mój stan. To nie była ich wina. To nie była niczyja wina.

Szkoda, że zrozumiałem to tak późno. Szkoda, że byłem zaślepiony bliżej nieokreślonym uczuciem, które niebezpiecznie balansowało między zauroczeniem a fascynacją.

Nienawidziłem ich wtedy za to, w końcu chcieli mnie wyrwać z miejsca w którym byłem szczęśliwy, chcieli mi odebrać to szczęście.

Jedyną osobą, która była zawsze przy mnie, która mnie wspierała i jako jedyna mnie nie opuściła, był On.

Zawsze był dla mnie, gdy go potrzebowałem, potrafił mnie zrozumieć i chciał żebym był szczęśliwy.

On był jedynym, który mnie trzymał w tym normalnym, monotonnym i smutnym świecie. Żałowałem, że nie mogłem go zabrać do swojego, tak idealnego. Gdybym tylko wiedział, że nasza znajomość przyniesie tyle cierpienia...

Tamten piątkowy, pamiętny wieczór.

Siedzieliśmy nad jeziorem i obserwowaliśmy świetliki.

- Już wiem jak do ciebie dotrzeć. - powiedział cicho i wstał.

Spojrzałem na niego pytająco i też wstałem. W odpowiedzi tylko się delikatnie uśmiechnął i podszedł bliżej.

- Już wiem jak trafić do twojego świata. To bardzo proste, wiesz?

- Naprawdę? Proste?

- Tak. Musimy się zabić.

Cofnąłem się. Nie wiem czy bardziej przeraziła mnie lekkość z jaką o tym mówił, czy sama idea wspólnego samobójstwa.

- Nie... nie możemy.

- Oczywiście, że możemy. Chcemy być razem, prawda?

- Tak - skinąłem głową - ale... dlaczego mamy od razu się zabijać? Dlaczego ty masz się zabijać? Musi być inne rozwiązanie niż śmierć.

- Nie obędzie się bez ofiar, przyjacielu.

Nagle zerwał się wiatr. Momentalnie zrobiło mi się zimno.

- Mamy być ofiarami?

- To nie musimy być my - znów się uśmiechnął i jednym ruchem przyciągnął mnie do siebie - przemyśl to.

Nie dając mi czasu na odpowiedź delikatnie mnie pocałował. I zniknął.

Stałem tak jeszcze przez pewien czas. Zmanipulował mnie swoimi ustami.

Gdybym wiedział, że to wszystko to fikcja.

Tak bardzo chciałbym obudzić się wcześniej z tego pięknego koszmaru.

Może udałoby mi się zapobiec wydarzeniom, które miały miejsce następnej nocy.

''To nie musimy być my''... to kto?

Kto nam przeszkadza? Kto mi przeszkadza?

Kto chce odebrać nam... mi... szczęście?

Moi rodzice.

Miał rację. Ten jeden raz przyznaję rację tej pieprzonej, zmyślonej istocie.

Bez ofiar się nie obyło.

Ja też stałem się ofiarą.

Ofiarą własnego umysłu.