Pod Dębem - rozdział I

Moja twarz nie posiadała żadnego wyrazu, kiedy siedziałam w dużym, czarnym busie. Jego kierowca miał zawieźć mnie i inne osierocone dzieci do Domu Dziecka Pod Dębem. Uniosłam drżącą dłoń i przytknęłam ją lekko do rozpalonego czoła. Znalazło ono ulgę w dotyku ręki zimnej jak lód.

W busie było cicho. Wszystkie dzieci zastanawiały się dlaczego. Dlaczego są tutaj, dlaczego one, dlaczego teraz? Uwierzcie mi na słowo - jazda takim busem to żadna przyjemność. Ja byłam jedną ze starszych pasażerek - miałam wtedy 13 lat. W całej sytuacji - jak zawsze uczyli mnie rodzice - próbowałam znaleźć pozytywy.

"Poznam nowych kolegów i koleżanki. Na pewno czegoś się nauczę, poznam nowe miejsce. To wszystko jeszcze wyjdzie na dobre. Kiedyś będę się uśmiechała na myśl o tym busie." - myślałam, kiedy mijaliśmy ogromną, żelazną bramę. Wiedziałam jednak, że będzie zupełnie inaczej, a szukanie pozytywów raczej nic mi nie da.

Po chwili wysiedliśmy z pojazdu, który natychmiast odjechał. Zostaliśmy na wąskiej, brukowanej dróżce z naszymi bagażami. Staliśmy tam przez około 15 minut, zupełnie zdezorientowani. Po jakimś czasie z okna na samej górze ogromnego budynku wyjrzała mizerna twarz. Oczy postaci były podkrążone, nos i usta małe, twarz smutna, a strój porwany. Następnie z kolejnych okien wyjrzały podobne dzieci. Nie można było określić ich płci, ponieważ twarze były bez praktycznie żadnej różnicy. Wiedziałam jednak, że byli to ludzie w moim wieku. Widziałam, że inne dzieci, z którymi jechałam busem, w ogóle nie zwróciły na to uwagi. Podeszłam do bruneta z niebieskimi oczami.

- Cześć...chcę Ci coś pokazać. Spójrz w tamte okna! Jak myślisz, kto to jest? - spytałam wskazując budynek.

Chłopak jednak odparł patrząc we wskazanym kierunku:

- Tam nic nie ma, o co Ci chodzi? Może o zasłony? - jego drwiący ton mnie zirytował. Przecież wyraźnie widziałam te postacie, cały czas. - Hej, słuchajcie! Ta dziewczyna myśli że zasłony to jakieś postacie! - krzyknął bardzo głośno, wskazując na mnie palcem. Wszyscy zaczęli się śmiać. Byłam zażenowana, zdziwiona i poirytowana. Nikt nie widział tego, co ja!