Pokój wewnątrz mnie

Budzę się wciąż szukając ludzi

Błądząc po pustym pokoju

W którym wiecznie brakuje tylko mnie.

Wschodzi słońce zza horyzontu

Które jednak nigdy nie świeci

Sprawiając, że trwa tylko noc.

Księżyc samotnie góruje na niebie

Znikając za każdym razem gdy spojrzę w górę

By zapytać pustki o pustkę.

Zza drzwiami pokoju piękna polana

Usłana kwiatami całego świata

Lecz znika gdy otwieram drzwi.

Za moim pokojem tysiące ludzi

Którzy nie wiedzą co to smutek i samotność

Lecz znikają gdy odwrócę się.

Na mojej ścianie tylko słowa

Chwalące największe smutki i cierpienia

Lecz one nie znikają nigdy...