przepraszam

Rozrywam struny głosowe,

by z mojego wnętrza nie uciekł żaden dźwięk.

Rozbieram chore serce,

by emocje wybuchły gdzieś daleko, samotnie.

Wyrzucam do śmietnika sny,

by zapomnieć o niewypowiedzianych marzeniach.

Połykam łzy,

by płacz nie ranił szeptu ciszy.

Pożeram siebie samą od środka,

by umrzeć, nim zdążysz się zasmucić.

I choć chcę nie tęsknić,

by łatwiej uciec.

Zgniotę dobre, złe słowa,

na wiatr rzucę.

Zatrzasnę cicho drzwi,

na wycieraczce zostawię serce.

Z podpisem, bez podpisu,

kołysząc się w udręce.

Pójdę gdziekolwiek,

by móc wszystko robić źle

i nie ranić przy tym ciebie.

I mnie.

Utopię się w smutku,

zabiję z rozpaczy,

ale przynajmniej

nie będę nachalna.