Rozdział 2 - Nietykalni

Idę tą ulicą setny raz. Jestem tu tak często, że wiem kogo i o jakiej porze mogę spotkać. Oni też wiedzą. Rozpoznają mnie, mimo że staram się ukryć za kurtyną czarnych włosów. Może wyczuwają moją inność. Jednak nie dowiem sie tego. Nie mam zamiaru utrzymywac z nimi kontaktu. Albo uciekają, albo przeklinają, a ja tego nie chce. Mam dosyć takich reakcji.

Zostanę sama.

Jestem sama. Nawet rodzice mnie opuścili. Ojciec nie miał zamiaru wychowywać wybryku natury. Obwiniał mamę, przez co w końcu nie wytrzymała psychicznie i znalazłam jej ciało w pobliskiej rzece.

Nadal ją widzę.

Tego nie da się zapomnieć. Zrobiła to przeze mnie. Przez bycie odmieńcem odebrałam życie własnej matce. Ojciec nie był lepszy. Wszystko zostawił na jej głowie i uciekł do kochanki.

Tchórz.

*****

Sama już nie wiem, po co tu przychodzę. Może chcę przyglądać się szczęściu tych Normalnych. A może lubię czuć przygnębienie? Jakkolwiek by nie było, codziennie odwiedzam tę kawiarnię. Zawsze siadam przy stoliku, ukrytym za ogromnym wazonem z kwiatami. Oni mnie nie widzą, lecz ja ich tak. Podziwiam wtedy ich radość i to, jak bardzo potrafią się cieszyć. Ja tak nie potrafię. Nie wiem też, czy wolałabym urodzić się jako normalny czlowiek, a dopiero dopiero z czasem stać się Nietykalną, czy jednak być nią zawsze. Podobno utrata codzienności boli najbardziej. Chciałabym chociaż wiedzieć, jakie to uczucie, gdy czyjaś dłoń pieści dotykiem moje ciało.

Nie miałam ku temu okazji.

I pewnie nigdy się nie dowiem.

Chyba, że stanie się cud. Problem w tym, ze ja nie wierzę w cuda.

*****

Znajomy zapach kwiatów. Czuję go codziennie. Właścicielka kawiarni bardzo się stara i każdego dnia zrywa lub kupuje świeże kwiaty. Nie zawsze są identyczne, jednak zawsze zachwycają. Pani Eleonora to niezwykle miła kobieta około czterdziestki. Zawsze stara się uśmiechać. Traktuje mnie jak innych. Nie izoluje się, nie ucieka, a nawet stara się ze mną rozmawiać.

To takie inne.

I niesamowicie miłe. Nie wypytuje, nie naciska, a mimo to potrafi ze mną normalnie pogadać. Mam zaledwie czternaście lat, więc i wspólnych tematów niewiele. Nie przeszkadza mi to.

Ktoś okazuje mi ciepłe uczucia.

To bardzo dużo. Gdy widzę, że zbliża się do mnie podrzucając swym pełnym biustem, na moich ustach od razu pojawia się delikatny, tak rzadko spotykany, uśmiech.

Jestem jej wdzięczna.