Piciorys jego

Nazywał się Maciej i był alkoholikiem. Urodził się dwunastego marca tysiąc dziewięćset siedemdziesiątego siódmego roku w Prudniku jako syn pierworodny Krystyny i Juliusza Henryka. Miał młodszą o dziewiętnaście lat siostrę Ewę, która pracowała jako montażystka filmowa. Rodzicie byli z zawodu nauczycielami. Prócz rodziców, wychowywali go dziadkowie, którzy mieszkali początkowo w Racławicach Śląskich. Racławia zajmowała w jego życiu miejsce szczególne, zapewne za sprawą niezwykle udanego dzieciństwa, z którym wiązało się mnóstwo beztroskich, barwnych i intrygujących wspomnień. Ogólnie rzecz biorąc w domu się nie piło, a rodzina składała się z osób nieuzależnionych od alkoholu.

W tysiąc dziewięćset dziewięćdziesiątym, w wieku trzynastu lat, przeprowadził się do Wrocławia, co było dla niego wielkim szokiem, i zaczął uczęszczać do Liceum Muzycznego przy ulicy Łowieckiej. Nauka w szkole, która trwała do roku tysiąc dziewięćset dziewięćdziesiątego szóstego, była niezwykle stresująca, ale towarzystwo – wspaniałe. Często, by się odprężyć, wyjeżdżało się do Sulistrowiczek albo Kudowy na imprezy, podczas których wódka lała się strumieniami. Również w dni powszednie chadzało się z jednym z kolegów z klasy na piwo podczas długiej przerwy, a tuż przed zajęciami z historii muzyki. Wszystko to jednak było niewinne i mieściło się w granicach normy.

W latach tysiąc dziewięćset dziewięćdziesiąt sześć – dwa tysiące jeden studiował kompozycję na Akademii Muzycznej we Wrocławiu, a alkohol był w jego życiu nieobecny. Pojawił się dopiero w dwa tysiące trzecim wraz z pierwszą pracą w charakterze nauczyciela muzyki i kapelmistrza orkiestry dętej. Mieszkał wówczas początkowo w Wołowie, a następnie w Lubiążu, a tradycją stały się ogniska z nieco młodszymi kolegami, podczas których raczył się tanim winem, rozmawiał i snuł plany na przyszłość. I to także było raczej niegroźne i mieściło się w tak zwanej normie.

W dwa tysiące czwartym wylądował w Ustroniu Morskim, gdzie rozpoczął pracę jako nauczyciel, a w dwa tysiące szóstym w Barcelonie, w której spędził prawie rok, ucząc się hiszpańskiego i kelnerując. Bez limitów poił się wtedy sangriją oraz cervesą.

W dwa tysiące siódmym przebywał we Włoszech w Colle di Val d'Elsa w rodzinie plantatorów, gdzie nie stronił od miejscowego wina. Wyjechał tam, by uczyć się włoskiego i odnaleźć miejsce kręcenia filmu „Io ballo da sola” („Ukryte pragnienia”).

W tym samym roku powrócił do Polski i zamieszkał w kołobrzeskim Podczalu, gdzie po raz pierwszy zaczął limitować sobie piwo i wino. Wino pił sporadycznie, to jest raz na tydzień, wieczorami, a piwo (tylko jedno) podczas popołudniowych spacerów. Jednak spokój i stabilizacja nie trwały długo.

Jeszcze przed dwa tysiące dziesiątym wpadł w złe towarzystwo i zaczął pić jak szalony. Nie da się zliczyć powrotów z nowym kumplem – Zygim z pub-ów po nocy albo wyjść z gronem pedagogicznym Zespołu Szkół Morskich do kołobrzeskich tawern. Znów alkohol lał się hektolitrami, jednak najgorsze miało dopiero nastąpić.

W tym czasie wpadł na pomysł parodniowych abstynencji, po to tylko, by móc dać sobie w palnik czwartego lub piątego dnia niepicia. Zainicjował wieczory filmowe, podczas których dudlił od razu osiem albo dziewięć piw.

W dwa tysiące trzynastym wyniósł się na dobre znad morza i zamieszkał w Górkach Wielkich na Śląsku Cieszyńskim, gdzie poznał Adasia z Krakowa, z którym chodził po górach i obalał piwo za piwem. Często udawali się razem na borówki albo w sąsiedni Beskid Żywiecki, tankując całymi dniami.

W latach dwa tysiące czternaście – dwa tysiące dziewiętnaście pomieszkiwał po trosze w Slough pod Londynem, a po trosze w Górkach. Niezapomniane stały się londyńskie odyseje alkoholowe tuż przed występem, grywał wtedy bowiem bluesa i rocka progresywnego w pub-ach wraz z Danem Razą i Stevenem Hughes'em.

Po pandemii wrócił na dobre do ojczyzny i osiadł we Wrocławiu. Nadal jednak zdarzało mu się odbywać górskie wycieczki, podczas których w sposób niekontrolowany pił browary. Do najbardziej niezapomnianych eskapad, które mogły zakończyć się tragicznie, należą:

– dwudniowe wyjście do Koniakowa, podczas którego pił piwo i wódkę,

– trzydniowy wypad w Beskidy podczas trwania dziadów żywieckich, gdzie w ruch poszedł ajerkoniak,

– wypad z Kudowy przez Ptasznika do Skrzynki i spanie w jednej z ambon (przebiegu tego wypadu w ogóle nie zarejestrował, a raczył się wtedy piwkiem-paliwkiem),

– wypad do Międzygórza i spędzenie nocy pod chmurką w miejscu, w którym natknął się rano na dziki (pił wtedy spore ilości chmielowego napoju; na szczęście dziki okazały się nader płochliwymi stworzeniami i wystarczyło tylko powiedzieć „siup, siup”, a już ich nie było),

– wycieczka z Gorzanowa przez Wapniarkę aż do samego Stronia Śląskiego z piwem – ma się rozumieć – w dłoni.

Pozostałe mocno zakrapianie wyjazdy to między innymi:

– wizyta u harcerzy w Marianówce,

– wakacyjny wyjazd do kolegi akordeonisty na Słowację i do Czech połączony z muzykowaniem ulicznym,

– staż w schronisku peteteka na Hali Miziowej,

– staż w schronisku peteteka „Jagodno”.

Alkohol nie odcisnął trwałego śladu na jego zdrowiu; nadal jest honorowym dawcą krwi. Natomiast co najmniej dwukrotnie najadł się za jego sprawą wstydu: za pierwszym razem w Głubczycach, gdzie bawił (się) u ojca, i za drugim razem w Holandii, gdzie przebywał na saksach. Również z prawem nie miał nigdy na pieńku. Jeśli chodzi o zmianę tolerancji na alkohol, to nie zaobserwował u siebie żadnej różnicy, a jego ulubionym trunkiem pozostaje już od wielu lat piwo. Ostatnio leczył się w Dziennym Oddziale Terapii Uzależnień we Wrocławiu. Terapię zainicjował w dwa tysiące dwudziestym trzecim.