Słodka Zemsta ~ Prolog

Historia inspirowana poniższymi dziełami:

* Smutna Historia braci Grossbart

* Bracia Wilcy

Słodka Zemsta ~ Prolog "Powrót"

Salazar

Gdyby jeszcze dziesięć lat temu, ktoś nazwałby nas okrutnymi i samolubnymi zbójami, wybilibyśmy mu wszystkie zęby i kazali je zjeść. Dzisiaj nie bylibyśmy tak miłosierni, a to dlatego, że współczucie i dobre maniery to nie nasza bajka. Nazywam się Salazar Gross i razem z moim bratem-bliźniakiem, Samuelem staliśmy się postrachem Polski roku pańskiego tysiąc sześćset piątego. Nie byliśmy tak okropni, jak ojciec ani tak przebiegli, jak dziadunio, ale okazaliśmy się gorsi od tych dwóch potwornych mężczyzn, zajmujących w naszych sercach wyjątkowe miejsce. Mówią, że krew może się zepsuć na przestrzeni jednego pokolenia, ale może też destylować latami, aż w końcu zmieni się w coś naprawdę podłego. I tak właśnie było z krwią rodziny Grossów; z pokolenia na pokolenie coraz gorsza.

Obaj byliśmy niskiego wzrostu, acz bardzo potężnej budowy. Moją twarz szpeciła blizna, biegnąca od prawego ucha do brody, z kolei nos Samuela przypominał napuchniętego ziemniaka. Był zaokrąglony u nasady i czerwony, przez to większość ludzi brała go za pijanego. Moje kruczoczarne i krzywo przycięte włosy idealnie odwracały uwagę od łysej czaszki brata. Obaj jednak mieliśmy zapadnięte, dziobate od ospy policzki, jadowicie zielone oczy i mimo młodego wieku, brody tak długie, że brano nas za starców. No cóż... przynajmniej mnie. To zaś, który z nas ma większego, zawsze podlegało dyskusji.

Wychowaliśmy się w małej wiosce nad Dźwiną pod okiem matki i wuja, dzięki którym poznaliśmy tajniki rodzinnego fachu — zakładając, że sprzątanie miejsc bitew to szlachetne i dochodowe zajęcie. Nasz ojciec zniknął, gdy byliśmy mali. Podobno pojechał szukać dziadka i już nie wrócił. Na długo przed nimi nasze nazwisko było kojarzone wyłącznie z karczemnych awantur pradziadka, Wilhelma, który pod wpływem alkoholu cisnął stołem tak mocno, że zabił czterech ludzi. Po nim jednak nadszedł dziadunio Arno i nasz tata, Baltazar. To oni pokazali, co znaczy być Grossem i nie chodzi mi o wszczynanie bójek w obskurnych oberżach. Zajmowali się, jak wspomniałem, zbieraniem śmieci po bitwach. Tarcze, miecze, zbroje — to wszystko trafiało do ich kuźni, gdzie po przetopieniu sprzedawali te fanty kwatermistrzom. Jednak jak w każdym zawodzie, tu też istniała konkurencja. Nasza wieś nie była jedyną, która zarabiała w ten sposób. Było ich kilka. Na wieść, że im powodzi się lepiej, dziadek postanowił wymusić haracze na pozostałych. Liczne szantaże, porwania, morderstwa; to był tylko czubek góry lodowej jego możliwości. W końcu tamte rodziny robiły dokładnie to samo. Po zniknięciu starego Grossa i naszego ojca interesy wzięły w łeb, więc matka wysłała nas w świat, byśmy zdobywali wiedzę i uniknęli życia w biedzie. Przez kilka lat uczyliśmy się w Krakowie, potem Warszawa, Wilno. Gdy po dziesięciu latach szykowaliśmy się do powrotu do domu, otrzymaliśmy tajemniczy list od „przyjaciela rodziny”, w którym pisze, że nasza matka i wuj nie żyją i nie mamy już czego szukać nad Dźwiną. To nam dało do myślenia. Wróciliśmy, by poznać prawdę...