Śnieżne ślady Mikołaja – "Pada śnieg, pada śnieg..."

„Pada śnieg, pada śnieg,

dzwonią dzwonki sań...”

– Czy ktoś byłby tak miły i wyłączył to ustrojstwo? – zapytał starszy mężczyzna, siedzący w bujanym fotelu, wskazując na radio.

– Dlaczego dziadku? – zapytał mały chłopiec.

– Święta to głupota! Nie będziesz słuchać tych durnych piosenek!

– Ale dziadku, dlaczego tak mówisz?

– Sebastianie, zabierz stąd to dziecko!

– Tato, przecież to twój wnuk do cholery!

– Nic mnie to nie interesuje! Święta to brednia i trzeba go uświadamiać o tym od najmłodszych lat.

– On ma dopiero pięć lat, daj mu się cieszyć tą atmosferą. Zapomniałeś, jak ty byłeś dzieckiem?

– Mój drogi, jak ja byłem dzieckiem, to niczego nie było, więc nie mam czego pamiętać.

– Dziadku, dziadku, sanie Mikołaja! – krzyknął radośnie chłopczyk, pokazując okno.

– Heh. Mikołaja...

– Tato! Nie rób tego, proszę!

– Tam są ślady, tatusiu zobacz. Dziadek ty też zobacz!

– Dziecko! Mikołaj nie istnieje! To wymysł dorosłych, żeby robić wodę z mózgu, takim dzieciakom jak ty! – powiedział starszy mężczyzna niemal z oburzeniem.

– Tato!

– Dziadek. Mikołaj istnieje, prezenty przynosi! A tam są ślady jego sań! – Głos chłopca łamał się.

Starszy pan wstał z bujanego fotela, podszedł do komody, z której wyciągnął prezenty i rzucił je pod choinkę.

– Masz swojego Mikołaja. Heh. Bzdura! I niech ktoś wyłączy te migające lampki! Oszaleć można!

Chłopiec się rozpłakał, cały czar, cała magia Świąt Bożego Narodzenia, w jaką wierzył, legła w gruzach. Śnieżne ślady Mikołaja odeszły, pozostała pustka, pustka w sercu, sercu zranionego, małego chłopca, który chciał tylko wierzyć w Świętego Mikołaja...