Poprzednie części: Trzy słonie

Trzy moje twarze

Tę rozgwieżdżoną co jeszcze pachnie

miękkim lotem sowy i po omacku

układa się w pościel

Podpieram dłonią jak najczulszy ciężar

Tę co gwałtownie dosięgła wysokość

ostrym promieniem prześwietla źrenice

kroplami wody odprowadza sen

Biorę ją w dłonie formuje na nowo

Tę co wybiegła jeszcze nie wiem dokąd

/ teraz jest miastem pośpiechem gdziekolwiek/

- do trzech policzków ledwie może zliczyć

Gaszę w spojrzeniu przywracam ją w sobie.

Komentarze (4)

kigja 11.10.2020

formuje na nowo - formuję ę ę

Jest coś urzekającego w treści. Podoba mi się, bo widzę tu obraz Miłości, ale nie do siebie.

Tjeri 11.10.2020

Tak, zdecydowanie jest coś urzekającego w treści. Nie wiem czy w miłość bym interpretacyjnie poszła, raczej w jakieś zagubienia (choć zakochanie też zagubieniem jest w pewnym sensie), nieudane próby, rozmarzenia... Oczywiście to tylko mój pryzmat, pewnie skrzywiony ;).
W każdym razie jest oryginalnie, z klimatem.

abi 12.10.2020

Bardzo dziękuję za opinie. A co do twarzy to jak zawsze w zależności od sytuacji. Twarz przyjmuje na siebie wszystko - to co dobre
i to co złe. Dopiero kiedy opadnie kurz możemy odnaleźć tę właściwą.
Pozdrawiam

Maurycy Lesniewski 28.07.2021

To co Kigja wychwyciła, to „ę” warto by poprawić, bo nie jest warte, aby tak tak pięknie ulotny wiersz potykał się o ogonek z ę :)

Czytałem niektóre publikacje poetyckie, Twoje wiersze biją sporą z nich część na głowę.
Kłaniam się!

Trzy moje twarze

Komentarze (4)

Napisz komentarz