TW 2 # 6 – Ropucha cz. 1

# Z takim zestawem mogłam napisać tylko bajkę...#

Postać: Ropucha na straży

Miejsce: Sad

Zdarzenie: Noc gawronów

Emocje: Zagubienie/Tęsknota

Pewnego wiosennego poranka mgła unosiła się leniwie ponad sadzawką, dźwigana przez promienie wschodzącego słońca. Ciszę podkreślał śpiew ptaków, który był tak subtelny, że zdawał się nie istnieć, a niewzruszona tafla wody zbierając w sobie odbicia budzącego się do życia świata, dodawała powabu pięknemu krajobrazowi. Nagle mgłę przeciął biały motyl, powiewem skrzydeł wprawiając w taneczny ruch mikroskopijne drobinki.

W takim oto bajkowym otoczeniu na brzegu pojawiła się ropucha o anielskim niemal imieniu: Okropniczka. Zielono-szare, dystyngowane łapki położyła delikatnie na zroszonej rosą trawie, mlasnęła ospale, ale z gracją, i przeciągnęła się, by po chwili schwycić pierwszą śniadaniową muchę.

– Zapowiada się kolejny, cudowny dzień – przemówiła uroczo skrzekliwym głosem i ruszyła do pracy.

Jako strażniczka pobliskiego sadu swoje zajęcie traktowała bardzo poważnie, dbając przede wszystkim o nienaganny wygląd. Z tej oto przyczyny, każdego wieczoru nakładała maseczkę błotno-wygładzającą.

– Na nenufarę jedną, gębulki nie wymyłam z mułu! – powiedziała do siebie, czując nieprzyjemne ściągnięcie skóry wokół ust i oczu, po czym spokojnie wróciła do niewzruszonej tafli sadzawki. Zamoczyła twarz w orzeźwiającej wodzie, burząc dotychczasowy spokój. Spod warstwy błotka ujawniła się bruzdowata buźka, a każda bruzda piękniejsza od sąsiadki. Błyszczała się strażniczka, jak na jej stanowisko przystało.

Gotowa jak nigdy przedtem ruszyła do bram sadu, by zająć swoje stanowisko. A wiedzieć potrzeba iż była bardzo skrupulatna i nie każdy mógł przekroczyć granice terenu, którego pilnowała.

Zacznijmy od biedronek. Jako że zjadały mszyce, miały pierwszeństwo. Wchodząc tłumnie, przypominały czerwony dywan okraszony czarnymi cętkami nieznanego pochodzenia. Zawsze, gdy miały ochotę, mogły śmiało rozgościć się przy szwedzkim stole

W czasie przerw gromadnie składały dziękczynne dary Strachowi na Wróble, gdyż chronił je przed żarłocznymi ptakami, które upodobały sobie zjadanie bożych krówek, jak dzieci upodobały sobie zjadanie landrynek.

Ze względu na bezpieczeństwo czerwonych dam, pająki potrzebowały specjalnej przepustki, jeśli miały ochotę, akurat w tym sadzie, stworzyć swoje urocze pajęczynki. Stosowny dokument wydawała oczywiście Okropniczka po podpisaniu przysięgi o niezjadaniu biedronek. Ale dość już o nich, bo bajka nie o biedronkach traktuje.

W drugiej kolejności wchodziły dżdżownice spulchniające glebę, a jeśli nie dotarły, to strażniczka wysyłała listy z zaproszeniami do wszystkich znajomych rodzin, aby przybyły trochę w glebie pogrzebać. One rzecz jasna również składały dary pod Strachem na Wróble.

Jako trzecie przepuszczane były żuki, ale również z pewnym zastrzeżeniem. Jako roślinożercy mogły się pożywiać jedynie opadłymi liśćmi, dlatego też całe wycieczki tych pięknych owadów przybywały do sadu dopiero jesienią. Wiosną natomiast jedynie zwiedzający kusili się na taką wyprawę.

Ach i jeszcze pszczoły! Te wiosną nawet nie musiały się meldować. Wchodziły całymi rodzinami i robiły dużo hałasu, bo jak wiadomo to straszne plotkary. Wciąż naśmiewały się ze strażniczki, że brzydka i pomarszczona, a biedna Okropniczka, choć słyszała te złośliwości, zakazać wstępu nie mogła. Chowała w sobie wszelki smutek, przemieniający się w okrutne kompleksy i tak milcząc, uśmiechała się do Królowej Ula, każdego poranka.

Oczywiście ropucha nie wszystkich witała z otwartymi łapkami. Największe zastrzeżenia miała zawsze wobec motyli. Twierdziła, że pszczoły zajmują się zapylaniem kwiatów, więc obecność panoszących się księżniczek, jak zwykła o nich mówić, była zupełnie zbyteczna. Przepustki rozdawała sporadycznie, a wszystko zależało od jej nastroju w danym dniu.

Jednak tego ranka, kiedy mgły tak leniwie ulatywały ku niebu, miało stać się coś nieoczekiwanego, coś co mogło wydarzyć się jedynie w bajce…

– Witaj, jestem Samotniczka, czy mogę wlecieć do sadu? – zapytał motyl o złotych skrzydłach, których blask niemal przyćmiewał promienie słoneczne.

– Nie – odparła bez emocji Okropniczka. I choć kątem oka dostrzegła niezwykłe piękno przybyłej, to udała obojętną, wbijając wzrok w bliżej nieokreślone źdźbło trawy.

– A dlaczego nie?

– Bo nie. Pszczoły zajmują się zapylaniem. Motylki takie jak ty, to mogą sobie urodą pobłyszczeć na łące.

– Ach, tak. Dobrze, to ja sobie z tobą posiedzę, jeśli nie masz nic przeciwko. O! Może tu? Na tym mleczyku?

I usiadła, spokojnie kierując rozłożone skrzydła ku słońcu, po czym przymknęła oczy, aby się zrelaksować. Okropniczka jedynie westchnęła głęboko, gdyż poza sadem jej słowo nie miało znaczenia. Nie mogła nikomu zabronić siedzenia na mleczyku, więc nie zabroniła.

– Masz bardzo odpowiedzialną pracę. Podziwiam cię, że tak potrafisz odmawiać, gdy ktoś ładnie prosi – stwierdziła Samotniczka, po tym, jak cała grupa motyli została odprawiona z kwitkiem przez ropuchę.

– Taa – odparła. – A tak właściwie to trochę dziwne, że żaden z motyli nie zwrócił na ciebie uwagi – wyraziła wątpliwość, wciąż wbijając wzrok w przestrzeń.

– Nie widzieli mnie – odparła ze smutkiem.

– Możesz jaśniej? Nie rozumiem motylej paplaniny.

– Jak masz czas, to opowiem ci coś o sobie. A masz na pewno, bo o tej porze to już raczej nikt nie przybędzie. Więc ci opowiem. Mam wyjątkowo piękne skrzydła, nie da się tego ukryć. Byłam z nich zawsze bardzo dumna i wszystkim wokół się nimi chwaliłam. – Na te słowa Okropniczka przewróciła teatralnie oczami i wypuściła głośno powietrze. – Nie wzdychaj, tylko słuchaj dalej. Byłam zarozumiała i próżna. Wstyd się przyznać, ale tak było. Za karę siostry mnie wygnały i rzuciły na mnie klątwę skromności. Wiem, wiem, już pewnie umierasz z ciekawości cóż to za klątwa…

– Umrzeć to ja mogę, ale z nudów – przerwała opowieść i znów przewróciła oczami, mimo że była bardzo ciekawa tej klątwy.

– A więc chodzi o to, że – kontynuowała Samotniczka, ignorując złośliwą uwagę – stałam się niewidzialna dla innych motyli, ale zachowałam swoje skrzydła. Stracę je, jeśli zechcę być widzialna, ale to też nie jest takie proste, bo widzisz…

– Może powiedz tak na chłopski rozum, bo strasznie trajkoczesz i nic z tego nie wynika – przerwała znów Okropniczka.

– Jeśli zechcę być widzialna, muszę swoją moc wykorzystać w dobry sposób, czyli spełnić czyjeś marzenie, ale wtedy stracę złote skrzydła. Muszę wybrać miedzy urodą, a byciem z innymi.

– Nie wiedziałam, że motyle mają jakieś moce.

– Tylko ja mam w złotym pyłku ze skrzydełek.

Po tych słowach zapadła cisza. Samotniczka wciąż zastanawiała się nad tym, co zrobić. Bała się braku towarzystwa ze strony innych motyli, ale czuła się również bardzo przywiązana do błyszczącego skarbu.

Okropniczka natomiast nie zdradzając żadnych emocji, spoglądała w przestrzeń, a jej myśli uporczywie zaczęły krążyć wokół pytania: o czym marzę? Przyłapała się na tym, że ukradkowo zerkała w stronę złotego blasku i niechcący pomyślała, że z pewnością pięknie byłoby poszybować w niebo na motylich skrzydłach …

cdn...