Winogrona w środku zimy część 1

Na początek muszę rozczarować i przeprosić Elizabeth Lies informując ją, że nie podejmę się jej nominacji (i zacytuję fragment z ,,Ojca chrzestnego" - ,,To nic osobistego, Sonny. To tylko biznes"). Po prostu odpowiedziałem na jedną tylko (a i to niechętnie, z czystej grzeczności i dlatego tylko, że miałem pod ręką tekst i dopisanie do niego w tytule ,,oneshotechallenge" nie było problemem) nominację i tyle wystarczy. Jeżeli chcesz możesz potraktować krótką serię (przewidywanie mniej niż dziesięć części) jako swego rodzaju odpowiedź :)

Życzę miłej lektury!

Było ciemno i było zimno. Nikły blask kilku lamp oświetlających nocny park odbijał się nieśmiało od białego puchu śnieżnej, zimowej rzeczywistości. Po pustych alejkach przechadzał się mroźny wiatr, co jakiś czas przebijając się przez zasłonę mojej marynarki i przeszywając na wskroś skryte pod cienką koszulą ciało. Jedynym, co dotrzymywało mi towarzystwa podczas tej nocy, były ciche stukania oblodzonych wierzbowych gałązek o siebie.

Siedziałem na ławce, nie patrząc na nic określonego i naciągałem marynarkę tak, żeby zasłoniła jak najwięcej mnie i żeby przyniosła jak najwięcej ciepła tej chłodnej nocy. Od czasu do czasu ruszałem też palcami u stóp, żeby sprawdzić, czy wciąż jeszcze mam w nich czucie. Spodnie były całe przemoczone po tym, jak rozpędzony samochód wjechał w kałużę obok mnie.

Znalazłem się w parku po tym, jak przez wiele godzin kluczyłem po wyludniających się uliczkach miasta, rozmyślając po złamaniu obietnicy, którą dałem komuś wiele lat wcześniej. Nie chciałem tego, myślałem, że moje słowo chociaż raz w życiu będzie coś warte, ale przeliczyłem się. Ludzie, którzy nie składają obietnic mają rację. I nie mają rozczarowań. A przynajmniej mniej.

Siedziałem tak samotnie w parku, nie patrząc na nic konkretnego i myśląc o osobie, którą zawiodłem, kiedy w oddali, na alejce, która ciągnęła się koło mojej ławki, zobaczyłem zbliżającą się do mnie sylwetkę. Było ciemno, słabe światło lamp stało się jeszcze bardziej mdłe, a cienie rzucane przez drzewa rozmyły się i nabrały czerni.

Coś wewnątrz mnie wołało, żebym wracał już do domu, zanim tajemnicza sylwetka zrówna się z moją ławką, ale zignorowałem ten głos. Pracowałem w wywiadzie, każdego dnia miałem do czynienia z niebezpieczeństwem i nauczyłem się nie słuchać każdego ostrzeżenia, które podsuwała moja podświadomość.

Sylwetka, im bliżej się znajdowała, tym bardziej zaczynała przybierać kształty dorosłego mężczyzny ubranego w długi płaszcz i cylinder. Zdawał się zupełnie nie pasować do scenerii, którą przyszło mi wtedy oglądać, chociaż z drugiej strony wpasowywał się w nią jak nikt inny. Naciągnąłem mocniej marynarkę, starając się nie zwracać na siebie uwagi przechodnia. Zatrzymał się jednak przede mną i zapytał tak aksamitnym jak i twardym głosem:

- Nie jest ci zimno?

- Bywało gorzej – odparłem kłamiąc. Liczyłem na to, że mój nieprzyjemny ton sprawi, że przechodzień podejmie przerwany przez zwrócenie uwagi na moją osobę marsz. Nie podziałało.

- W prognozie pogody mówili, że dziś będzie najzimniejsza noc tej zimy. Potrzebujesz pomocy?

- Nie. Spokoju. – Moja bezpośredniość musiała wynikać z kiepskiego stanu psychicznego, którego uosobieniem byłem tamtego dnia.

- Szukasz odpowiedzi na pytania? Dlaczego wszystko sypie się w najważniejszych momentach akcji, które planujesz tak dokładnie?

- Znamy się?

- To dość niekonkretne pytanie. Ja znam ciebie. Ciebie i całą twoją rodzinę, poczynając od średniowiecza. Ty mnie wsadziłeś między bajki.

- Nie bagatelizuję żadnej bajki, na tym polega moja praca.

- Tę zbagatelizowałeś.

- Powiedz mi, kim jesteś i czego ode mnie chcesz albo odejdź.

- Chcę zaproponować ci pewien… układ.

- Układ? O czym ty, do cholery, mówisz? Skąd mnie znasz, skąd wiesz, gdzie pracuję? Z którego jesteś wywiadu? Od Marlowa? Zawsze chciał mnie wygryźć z wywiadu. A może pracujesz dla Rosjan? Albo muzułmanów?

- Nie pracuję dla nikogo, to oni pracują dla mnie. Wracając zaś do układu… wiem, że chciałbyś dowiedzieć się czegoś na temat swoich ostatnich spraw. Wcześniej miałeś dość wysoką renomę w swojej branży. Kazali ci rozpracowywać siatki terrorystyczne, miałeś nawet swój wkład w udaremnieniu zamachu, który miał wysadzić pół stadionu w czasie trwania meczu piłkarskiego. A ostatnie dziewięć spraw? Urywające się wątki, nieudane śledztwa, nieudaremnione zabójstwa. A teraz jeszcze złamanie obietnicy…

- Stop! Mów, do cholery, skąd wiesz o obietnicy?

- Do wszystkiego dojdziemy w swoim czasie.

- Co miałoby być… ceną tego układu? Mogę przelać sporą kwotę…

- Nie interesują mnie pieniądze, przyjacielu.

- A więc czego chcesz? – W tamtej chwili zauważyłem, że wszelki wiatr, który wcześniej kołysał zamarzniętymi gałązkami wierzb, umilkł.

- Kiedy dowiesz się już wszystkiego, spotkamy się tam, gdzie winogrona dojrzewają w środku zimy. Wtedy będziesz należał do mnie.

- Taki układ nie ma sensu z twojej perspektywy. Wystarczy, żebym unikał szklarni i ogrodów botanicznych.

- A więc same profity dla ciebie, czyż nie?

- Cóż, nie jestem przekonany…

- Nie chciałbyś wiedzieć, dlaczego musiałeś zdradzić Małgorzatę?

- Jak się nazywasz? Nie lubię zawierać umów z nieznajomymi.

- Możesz nazywać mnie Mefistofelesem. Tyle powinno wystarczyć.

- Jeżeli mnie wystawiasz, zabiję cię. Jeśli tylko poczuję, że próbujesz zmienić warunki umowy albo mnie oszukujesz…

- Spokojnie, mój drogi Fauście. Ja zawsze dotrzymuję swoich obietnic. – Wyrzekłszy te słowa, uśmiechnął się uprzejmie, ściągnął skórzaną rękawiczkę i podał mi rękę do uściśnięcia. – To co? Umowa?

- Umowa – odparłem, podając mu własną.