Wspomnienia pilota z 6 sierpnia 1945 roku.

6 sierpnia 1945 roku był dniem, który zmienił historię świata i moje życie. Byłem dowódcą samolotu Enola Gay, który zrzucił pierwszą bombę atomową na Hiroszimę. To była misja, do której przygotowywałem się przez wiele miesięcy, w tajemnicy przed wszystkimi, nawet przed moją rodziną. Wiedziałem, że to była nowa i potężna broń, ale nie zdawałem sobie sprawy z jej pełnych skutków. Byłem przekonany, że to była konieczność, żeby zakończyć wojnę z Japonią i uratować życie wielu amerykańskich żołnierzy.

Pamiętam każdy szczegół tego dnia. Pamiętam start z wyspy Tinian o godzinie 2:45 rano. Pamiętam lot nad Pacyfikiem i widok wschodu słońca. Pamiętam moment, gdy otrzymałem potwierdzenie celu i zrzucenia bomby. Pamiętam nazwę bomby - Little Boy - i jej wagę - 8900 funtów. Pamiętam licznik czasu i sygnał ostrzegawczy. Pamiętam, jak bomba opuściła samolot i spadła na miasto. Pamiętam wybuch i grzyb atomowy. Pamiętam odwrót i powrót na Tinian.

Nie pamiętam jednak żadnego hałasu ani drżenia samolotu. Nie pamiętam też żadnego litości ani strachu. Byłem skupiony na swoim zadaniu i wykonywałem je z profesjonalizmem i dyscypliną. Byłem dumny ze swojej załogi i swojej służby. Byłem przekonany, że zrobiłem to, co było słuszne dla mojego kraju i dla pokoju.

Nie wiem, czy kiedykolwiek zmieniłem zdanie na ten temat. Nie wiem, czy kiedykolwiek żałowałem tego, co zrobiłem. Nie wiem, czy kiedykolwiek rozumiałem cierpienie i śmierć ludzi w Hiroszimie. Nie wiem, czy kiedykolwiek byłem bohaterem czy zbrodniarzem.

Może dlatego nigdy nie chciałem mówić o tym publicznie ani prywatnie. Może dlatego nigdy nie chciałem odwiedzić Hiroszimy ani Nagasaki. Może dlatego nigdy nie chciałem spotkać się z ofiarami lub ich rodzinami. Może dlatego nigdy nie chciałem uczestniczyć w żadnych ceremoniach czy rocznicach.

Może dlatego nigdy nie znalazłem spokoju ani szczęścia.

Może dlatego nigdy nie zapomniałem tego dnia.

Może dlatego nigdy nie przestałem być pilotem Enola Gay.