Wśród polskich wsi

Wśród polskich wsi, gdzie cisza nie cichnie,

Tam gdzie natura prastara nie ginie,

W owym miejscu, gdzie Sztauwajery bawią,

Tam tajemnicy znak swej mocy dają.

Z dawnych czasów, legenda się snuje,

O tych trzynastu, co czarów nie zostawiają.

Ich kroki lekkie, jak taniec wśród pól,

Przyciągają tłumy, niczym magia wtwór.

Sztauwajerzy, to siostry i bracia,

Co wierzenia wiodą z dalekiej przeszłości.

W ich twarzach czar znajduje odbicie,

A w ich sercach miłość do prostoty.

Nie stronią od muzyki, od pląsów żwawych,

Tnijowi na skrzypcach dodają duchowy haft.

A trzynaste róg, w rytmie talerzy błyszczy,

Przywołując uśmiech, tam, gdzie jest noc i dżdż.

Opiekuńcze ręce, tulią słabeńkich,

I serca uniesienia duchowe łapią wzrokiem.

Bo Sztauwajerzy to wiara we własne siły,

By rozśpiewać Polskę, zgniłą trosk i świadków.

Ich tam gdzie grają, tam duch przeszłości budzi,

Ludu polski dumę i wigor wędrujący.

Niech Sztauwajerzy na wieki bawią,

I naszą Polskę radością napełniają.

Niech ich wiatr wiośnie, a tańczące słowa,

Przeszywają ściany i spajają chwałę.

Niech tam gdzie znikną mrok i marazm,

Rozpocznie się cyrkową magią hulaszczy.

Sztauwajerzy, duchy i sny niespełnione,

Podnieście narodu jak skrzydła mocy.

W swoje ręce wzięci, niech złowią chwile,

By Polska zagrała, serc dzisiaj tęsknotę.

Niech walczący ravcy, kiedyś jeszcze śpiący,

Pobudzeni melodią, tańczą radosne hulanki.

A Sztauwajerzy, tańcząc wśród tłumu poczciwego,

Budzą w nas nadzieję, na lepsze jutro pełne światła.