z cyklu : listy nigdy nie wysłane

To ostatnie lato, wgryzło się w żyły

bez przekonania naprawiałeś

popękane modlitwy o wczorajszy dom

żal w nieumiejętnie zaciśniętych pięściach

wymusił łzy – znów przez moment potrafiłam płakać

od słonych kropel zaciągnęło chłodem

gestów z przeszłości i kalekich słów

przez lustro fenickie podziwiałam

uśmiech nie do mnie i zmarszczkę na czole

wybaczyłam nieproszone słowa

wniknęły we mnie z przekleństwami matki

i krwią na opuchniętych wargach

obojętność bolała stukrotniej *

mierzę się z czasem – moja batalia

trwa nadal choć jeszcze bardziej samotna

nie powstaniesz z prochu gdy wyciągnę dłoń tato

dzisiaj już to potrafię

nie dotykam odrzucenia