Zemsta nauczyciela cz.1.

Zaczęło się całkiem niewinnie... Jako dziewięciolatka miałam szalone pomysły... Ale zacznijmy od początku. Jestem Sofia Braun. Mieszkam w małym miasteczku w Anglii. Jak już wspomniałam w drugiej klasie byłam lekko stuknięta. Jednak nie byłam psycholką. Moje pomysły poczynając od zwykłych żartów, a kończąc na przyklejaniu kolegów do krzeseł, nie były aż takie złe. Pewnego dnia zrobiłam krok który na zawsze zmienił moje życie. Tak, wiem. Pewnie myślicie; ,,Co takiego może zrobić dziewięciolatka". Szczerze mówiąc był to zwykły kawał. Do dziś to pamiętam. To był 24 marca. Tuż przed lekcją koleżanki namawiały mnie abym wycięła jakiś numer nauczycielowi matematyki (chodzę do szkoły prywatnej stąd matematyka w 2. klasie). Pan Volchar był trzydziestoletnim zgorzkniałym nauczycielem. Sądziliśmy, że niewinny dowcip "naprawi" nam znienawidzonego nauczyciela. Niestety tak się nie stało. Kilka minut przed dzwonkiem weszłam do klasy i zaczęłam szperać w biurku profesora. Znalazłam tam klej. Klej, jak klej, ale ten mocno trzymał,... a przynajmniej miał. Nagle zauważyłam obok siebie kubek z kawą. Nie myśląc dużo posmarowałam go od spodu i przymocowałam do blatu. Potem schowałam tubkę kleju i pospiesznie wyszłam z klasy. Kiedy zadzwonił dzwonek jak gdyby nigdy nic weszłam do sali z pozostałymi. Zajęłam swoje miejsce i czekałam co się stanie. Nagle usłyszałam szept koleżanki:

-Sofii? Co zrobiłaś?

-Dowiesz się w swoim czasie...

-OK. Ale pamiętasz, że dzisiaj przychodzi inspektor...?

Zamarłam. Na śmierć zapomniałam!!! Mogłam się tylko modlić żeby inspektor miał poczucie humoru. Chociaż wtedy nie byłam świadoma wszystkich konsekwencji mojego czynu.

-Sofii !!

-Co?!

-Co jest?

-Nie ważne...Ana?

-Tak?

-Mam nadzieję, że inspektor ma bogate poczucie humoru.

Zakończyłyśmy rozmowę, bo do klasy weszli urzędnik i Volchar. Przywitaliśmy się i zaczęliśmy lekcje. Akcja rozpoczęła się kiedy, profesor sięgnął po napój. Chwycił uszko, pociągnął i... nic. Żart się udał mogłam być z siebie dumna, ale to niestety nie był koniec. Nauczyciel wiedząc co się stało z kubkiem, chciał się popisać i pokazać, że żaden nicpoń mu nie podoła. Szarpnął jeszcze raz, i jeszcze...Aż w końcu urwało się ucho i nauczyciel spadł z krzesła. Wszyscy wybuchnęli śmiechem. Matematyk czerwony jak burak wstał, ale nie dał za wygraną. Chwycił kubek w obie ręce i znowu zaczął się z nim szarpać. Był już tak zły, że aż nie świadom tego co może się stać... Po chwili, ku zdziwieniu wszystkich, porcelanowe naczynie oderwało się od biurka i całą zawartość przekazało garniturowi nauczyciela. Ten cały mokry, oparzony i przede wszystkim WŚCIEKŁY zaczął przeklinać po francusku i wybiegł z klasy. Na szczęście inspektor był zaraz po studiach i pamiętał jak sam wycinał takie numery, więc odpuścił profesorowi i udawał, że do niczego nie doszło. Nie mogłam uwierzyć!!! Przeze mnie prawie wywalili perfekcyjnego nauczyciela. Postanowiłam, że lepiej będzie się nie przyznawać do winy. Miałam nadzieję, że Volchar zapomni o wszystkim. Niestety nie. Klasowe kamery zdradziły mu sprawcę wypadku. Od tamtego dnia Volchar mści się na mnie przy każdej możliwej okazji. Teraz mam szesnaście lat. Zaczynam trzecią klasę gimnazjum. Mam takie szczęście, że szkoła do której chodzę do połączenie podstawówki, gimnazjum i liceum. Chociaż mogłabym chodzić do każdej innej, to ta jest najlepsza w okolicy. Niestety nauczyciel dalej mnie uczy i tak jak wtedy z kubkiem tak i teraz nie daje za wygraną i mści się na mnie tak, jak tylko może.

(Poszczególne ZEMSTY opisze w następnych częściach)