Życie niewymienne.

Mówisz, że jestem ładna, miła, urocza i najlepsza. Uśmiechasz się do mnie w sposób, który tak bardzo kocham. Przyjeżdżasz, gdy tylko cię o to poproszę. Wspierasz mnie, bronisz i zawsze jesteś przy mnie. Nazywają cię moim przyjacielem, ale ja, gdzieś głęboko, w bardzo dobrze schowanym pudełku w moim sercu, wiem, że jesteś dla mnie kimś więcej. To śmieszne, że dociera to do mnie dopiero teraz. Może kiedyś, kilka lat temu, zareagowałbyś inaczej, a może nie?

,,Dziś'' - myślę.

Wiem, że dzisiaj ci to powiem.

Tylko muszę zebrać się na odwagę.

Mieć tyle siły by stracić ciebie, gdyby coś było nie tak.

Właśnie odwiozłeś mnie do domu. Pocałowałam cię w policzek na pożegnanie, a ty mnie przytuliłeś. Uśmiechnęłam się. Chciałam ci to powiedzieć, już układałam słowa w głowie, ale ty wsiadłeś na motor, pomachałeś do mnie i odjechałeś. Okropne uczucie. Jakby ktoś oderwał kawałek mnie i przykleił do tyłu twoich pleców. Tam, gdzie go nie zauważysz.

W głowie słyszę twoje słowa:

,, Zaprosiła mnie na osiemnastkę jako osobę towarzyszącą.''

Wpatrywałam się w ciebie chwilę, a gdy spuściłam wzrok spytałam cicho:

,,Pójdziesz ?''

Powiedziałeś, że nie wiesz. W duchu się cieszyłam. Miałam tą w sobie iskierkę nadziei. Może to właśnie ja? Może czujesz do mnie to samo? Tylko, gdy odjechałeś wystukałam na klawiaturze:

,,Podobasz się jeszcze komuś''

,,Komu?'' - odpisałeś niemal natychmiast

,,Domyśl się''

,,Już wiem''

Nic więcej nie odpisałeś. Straciłam cię.

Zyskałam za to pudełko lodów i złamane serce.

Może to nie ten, może tak miało być.

Przełykam łzy.

- Życie - mówię na głos lekko zachrypniętym głosem.

To nie jest happy end. Ty nie zawracasz i nie podjeżdżasz pod mój dom mówiąc: Ja ciebie też. To właśnie jest prawda, mój przyjacielu.