Życie w kolorach

Nazywał się Wasilij Kandinski. Urodził się w Moskwie w 1866 roku, w zamożnej rodzinie kupieckiej. Od dziecka interesował się sztuką, zwłaszcza muzyką i malarstwem. Jego ulubionym kompozytorem był Wagner, a ulubionym malarzem Monet. Marzył o zostaniu artystą, ale jego rodzice chcieli, żeby został prawnikiem. Posłuchał ich i ukończył studia prawnicze na uniwersytecie w Moskwie. Pracował jako wykładowca i pisarz prawniczy, ale nigdy nie zapomniał o swojej pasji.

W 1896 roku, mając 30 lat, zdecydował się porzucić swoją karierę i poświęcić się sztuce. Wyjechał do Monachium, gdzie zapisał się do prywatnej szkoły malarskiej. Tam poznał innych młodych artystów, z którymi tworzył grupę zwolenników nowych kierunków w sztuce, takich jak secesja i ekspresjonizm. Kandinski zaczął eksperymentować z formą i kolorem, starając się wyrazić swoje emocje i wrażenia za pomocą abstrakcyjnych kompozycji. Jego obrazy były pełne żywych i kontrastowych barw, które tworzyły rytmiczne i dynamiczne wzory.

W 1911 roku Kandinski założył grupę artystyczną Der Blaue Reiter (Niebieski Jeździec), która propagowała idee awangardy i dążyła do stworzenia nowego języka sztuki, wolnego od ograniczeń tradycji i realizmu. W tym samym roku napisał też swoje najsłynniejsze dzieło teoretyczne - "O duchowości w sztuce", w którym wyłożył swoją koncepcję sztuki jako środka komunikacji duchowej między artystą a widzem. Kandinski uważał, że kolor i forma mają własne znaczenie i wartość, niezależne od przedstawianych obiektów. Twierdził, że kolor ma zdolność wywoływać określone uczucia i skojarzenia u odbiorcy, podobnie jak muzyka.

Kandinski był prekursorem abstrakcjonizmu - kierunku w sztuce, który całkowicie odrzucał przedstawianie rzeczywistości na rzecz czystej ekspresji plastycznej. Jego obrazy były jak symfonie kolorów i kształtów, które pobudzały wyobraźnię i intuicję widza. Były to dzieła niezwykle nowatorskie i oryginalne, które wyprzedzały swoją epokę.

Jednak nie wszystkim się podobały. W Rosji, gdzie Kandinski wrócił po wybuchu I wojny światowej, jego obrazy spotykały się z niezrozumieniem i krytyką. Władze bolszewickie uważały je za burżuazyjne i dekadenckie, a sam Kandinski był podejrzewany o bycie kontrrewolucjonistą i szpiegiem. W 1921 roku Kandinski opuścił Rosję i wyjechał do Niemiec, gdzie został nauczycielem w słynnej szkole Bauhaus. Tam kontynuował swoje badania nad abstrakcją geometryczną i wpływał na rozwój wielu młodych artystów.

W 1933 roku nazistowskie władze zamknęły Bauhaus i zakazały twórczości Kandinskiego, uznając ją za zdegenerowaną i szkodliwą. Kandinski uciekł do Francji, gdzie spędził resztę życia. Tam tworzył swoje ostatnie obrazy, które były jeszcze bardziej abstrakcyjne i subtelne, pełne delikatnych i pastelowych barw. Zmarł w 1944 roku w Neuilly-sur-Seine, nie doczekawszy się uznania i sławy, które przyniosły mu lata powojenne.

Kandinski był biednym rosyjskim prekursorem awangardy, który poświęcił się sztuce i dążył do odkrycia jej najgłębszej istoty. Jego życie było smutne, tragiczne i bolesne, pełne niezrozumienia, prześladowań i wygnania. Jego obrazy były życiem w kolorach, które dawały mu nadzieję i radość. Były to obrazy niezwykłe i piękne, które zmieniły historię sztuki i zachwyciły pokolenia widzów.