𝕜𝕣𝕠𝕡𝕝𝕒

Nie wiem, po co stawiam krok za krokiem,

jak cień, co goni światło przed mrokiem.

Rytm życia – mechaniczny, głuchy

Dryfuje w czasie, szmer jego suchy.

Pustka mnie trawi, nie mam swobody,

Nie widzę celu, nie czuję wody,

jestem jak kropla, co wciąż spada w dół.

spadam i spadam – prosto w popiół.

Marzę o zbiorniku, choćby o kałuży,

Gdzie kropla samotna w końcu się zanurzy.

Choćby o ziemi, co przyjmie mój ból.

Może w końcu odnaleźć losu prosty zwój.

Kim jestem w tej ciszy, w bezdennym locie?

Za informacje, komu mam oddać krocie?

Czemu wciąż płynę, choć znikąd sens?

Tej wędrówki kiedy czeka mnie kres?

Może w tej wodzie nikt na mnie nie czeka.

I tylko czas w nadziei mi rychło ucieka.

Może jestem tylko snem, co trwał, lecz zgasł.

Jak echo, co umarło, nie doczekało gwiazd.