Wiatr

czaruj łąko czaruj

swym złocistym łonem

tam horyzont na nim

słońce napalone

tarcza już gorąca

kłos stęskniony każdy

wybuchy czułości

ptaszek niewyraźny

drzemał i miał pecha

w tej miłości chwale

został usmażony

namiętności żarem

jam ciebie słoneczko

bliżej w życie ścielę

tyś moja łąkusio

innej nie rozgrzeję

•

aż razu pewnego

obłok ta zaraza

kulę złotą zakrył

na pląsy nie zważał

gdzie tyś moja miła

a ty gdzie powabny

nie mogę cię dojrzeć

miłość poszła w diabły

czortów kochaniutki

nie przywołuj tutaj

chmurka ta niewinna

to przez tego fiuta

•

tak to z tej zgryzoty

słońce już nie wzeszło

siebie wnet wybuchło

skończyło się wszystko