***

Tak, poznałam śmierć. Widziałam wielokrotnie,

jak wrośnięte w wasze tkanki giną kolejno:

czucie, sumienie i horyzonty

w myśl zasady "tak-będzie-lepiej".

Mnie rozszarpywały te śmierci, wszystkie

naraz i każda z osobna, mimo że

to nie w moich rękach nóż, żyletka

i inne narzędzia ostre. Powtarzałam więc:

"nigdy nie zabiję, nie skrzywdzę", dopóki

nie poczułam ich, rozkładających się we mnie

i teraz niech nie będzie mi wybaczone

użycie przedmiotów ostrych ani zastosowane

żadne okoliczności łagodzące.

Znam chronologię własnego upadku.

Pamiętam, że pierwsze umarło czucie.

Cięłam z ulgą tę (nie)potrzebną narośl, krok

w stronę normalności i może-będzie-lepiej;

tymczasem, sumienie trupieje we mnie. Miejscami

odrywa się od ciała, ponieważ znieczulone

przestaje być potrzebne. Ja czekam

już tylko na śmierć horyzontów i owszem,

boję się ich skurczu do rozmiarów

piąstki noworodka; boję się, że po niej

nie będzie już można udawać

że wszystko jest w porządku

Komentarze (10)

aldanari 04.05.2019

Skąd taki pomysł na wiersz?
Mocny. Porażający. Prawdziwy.
Kiedy człowiek niszczy swoją empatie, ignoruje sumienie, to tak jakby umierał. Stawał się bezmyślnym zwierzęciem. Człowiek robi to, by było mu lepiej, chociaż w głębi serca wie, że jeśli całkowicie pozbędzie się człowieczeństwa, prawdopodobnie nie będzie odwrotu. To droga jednokierunkowa.

Enchanteuse 04.05.2019

Pozwól, że na pierwsze pytanie nie odpowiem :)
Masz rację, tak to właśnie wygląda. Jednak mi się wydaje, że tak droga ma jakiś powrót, że może jak się dojdzie do końca lub prawie, człowiek może jeszcze zawrócić. A czy to złudzenie, czy faktycznie prawda - to już zupełnie inna kwestia.
Dziękuję za obecność.

Maurycy Lesniewski 04.05.2019

Dla mnie, mówię jak myślę, jest za dużo „dobra”, ja, ale to ja, bym ten tekst znacznie okroił.
Nie będę wdawał się w szczegóły, pewnie sama wiesz o co mi chodzi i pewnie zdecydowałaś, aby wiersz przyjął taką a nie inną formę, no to ten... :)
Pozdrawiam serdecznie:)

Enchanteuse 04.05.2019

Witaj Maurycy, dziękuję, że jesteś. Jednak dla mnie - masz rację, on musi tak wyglądać. Objętościowo. Tresciowo coś tam mi nie pasuje, ale raczej niczego "nie wytne".Ja też zwyczajnie nie lubię tych ascetycznych form, więc unikam, jak mogę. Wiem, że to się ceni w poezji, wiem. Ale ja póki co nie zamierzam się pchać gdzieś dalej, w górę, więc mogę jeszcze cieszyć się swoimi niedoskonalymi formami.

Również pozdrawiam :)

Justyska 04.05.2019

Mocny wiersz, choć tematy "cięte" nie bardzo lubię, to tu poprzez piekne domkniecie tekstu wszystko plynie i pasuje. Szkoda, ze nie ma tytułu, zawsze to jakis kolejny szlak, a moze po prostu szukam optymizmu, bo tu bardzo smutno, wrecz depresyjnie. Taki rozklad duszy, bardzo obrazowo ukazany.
Ode mnie 5 i pozdr!

Enchanteuse 04.05.2019

Dziękuję, Justysko. Tytułu nie ma, wolałam zostawić tak, niż nie wcelować lub pojechać banalem.
No, depresyjnie. Jakoś... ta stylistyka jest mi zwyczajnie bliska.
Dziękuję za bycie.

Pan Buczybór 04.05.2019

No, i to jest dobre użycie interpunkcji w wierszu. Bardzo spoko, bardzo mocno.

Enchanteuse 04.05.2019

Dziękuję, Buczyborze.

piliery 03.06.2019

Słowo "mocne" przewija się w poprzednich komentarzach ale rzeczywiście "mocne". Takie autooskarżenie trudno przyjąć. We mnie narastał bunt. "Trupiejące sumienie" dosadne, twarde. Zawsze jest jednak nadzieja na odrodzenie (również w sobie) piękna i pięknego sumienia. Mimo a może własnie dlatego 5.

Enchanteuse 05.06.2019

Bunt jest bardzo dobrą, słuszną oznaką. Dziękuję za 5 :)

aldanari 04.05.2019
Skąd taki pomysł na wiersz?
Mocny. Porażający. Prawdziwy.
Kiedy człowiek niszczy swoją empatie, ignoruje sumienie, to tak jakby umierał. Stawał się bezmyślnym zwierzęciem. Człowiek robi to, by było mu lepiej, chociaż w głębi serca wie, że jeśli całkowicie pozbędzie się człowieczeństwa, prawdopodobnie nie będzie odwrotu. To droga jednokierunkowa.
Enchanteuse 04.05.2019
Pozwól, że na pierwsze pytanie nie odpowiem :)
Masz rację, tak to właśnie wygląda. Jednak mi się wydaje, że tak droga ma jakiś powrót, że może jak się dojdzie do końca lub prawie, człowiek może jeszcze zawrócić. A czy to złudzenie, czy faktycznie prawda - to już zupełnie inna kwestia.
Dziękuję za obecność.
Maurycy Lesniewski 04.05.2019
Dla mnie, mówię jak myślę, jest za dużo „dobra”, ja, ale to ja, bym ten tekst znacznie okroił.
Nie będę wdawał się w szczegóły, pewnie sama wiesz o co mi chodzi i pewnie zdecydowałaś, aby wiersz przyjął taką a nie inną formę, no to ten... :)
Pozdrawiam serdecznie:)
Enchanteuse 04.05.2019
Witaj Maurycy, dziękuję, że jesteś. Jednak dla mnie - masz rację, on musi tak wyglądać. Objętościowo. Tresciowo coś tam mi nie pasuje, ale raczej niczego "nie wytne".Ja też zwyczajnie nie lubię tych ascetycznych form, więc unikam, jak mogę. Wiem, że to się ceni w poezji, wiem. Ale ja póki co nie zamierzam się pchać gdzieś dalej, w górę, więc mogę jeszcze cieszyć się swoimi niedoskonalymi formami.

Również pozdrawiam :)
Justyska 04.05.2019
Mocny wiersz, choć tematy "cięte" nie bardzo lubię, to tu poprzez piekne domkniecie tekstu wszystko plynie i pasuje. Szkoda, ze nie ma tytułu, zawsze to jakis kolejny szlak, a moze po prostu szukam optymizmu, bo tu bardzo smutno, wrecz depresyjnie. Taki rozklad duszy, bardzo obrazowo ukazany.
Ode mnie 5 i pozdr!
Enchanteuse 04.05.2019
Dziękuję, Justysko. Tytułu nie ma, wolałam zostawić tak, niż nie wcelować lub pojechać banalem.
No, depresyjnie. Jakoś... ta stylistyka jest mi zwyczajnie bliska.
Dziękuję za bycie.
Pan Buczybór 04.05.2019
No, i to jest dobre użycie interpunkcji w wierszu. Bardzo spoko, bardzo mocno.
Enchanteuse 04.05.2019
Dziękuję, Buczyborze.
piliery 03.06.2019
Słowo "mocne" przewija się w poprzednich komentarzach ale rzeczywiście "mocne". Takie autooskarżenie trudno przyjąć. We mnie narastał bunt. "Trupiejące sumienie" dosadne, twarde. Zawsze jest jednak nadzieja na odrodzenie (również w sobie) piękna i pięknego sumienia. Mimo a może własnie dlatego 5.
Enchanteuse 05.06.2019
Bunt jest bardzo dobrą, słuszną oznaką. Dziękuję za 5 :)

Napisz komentarz

Zaloguj się, aby mieć możliwość komentowania