taki Walc Embarras

osiemdziesiąty szósty rok

podparty laską

przechodzi do lamusa

kolejna wiosna

odeszła przepadła

bez śladu

jak on

a ona dziwi się swojej pamięci

bo gubi imiona wnuków

i gubi drogę do domu

a to jedno wyryte jak zmarszczki

na jeszcze wczoraj świeżym obliczu

bo wszystko tylko się zdaje

i życie

i śmierć się zdaje z nas kpić

i żyć pomimo

osiemdziesiąt sześć

a wczoraj był dzień

jeszcze młody i ciepły

on zdjął kapelusz

podał rękę i walc wam wyszedł naprzeciw

tak się zapomniałaś w tym tańcu

jego rytmie

zapachu ciał

i mgle

co z fajki się sączyła gdy opowiadał

spacer jutrzejszy

przewidując każdy szczegół

a tu już wieczór

orkiestra śpi

i wszystko się skończyło

sen co się zdawał jawą być

i jawa co się snem zdawała

będąc tylko chwilą