zaprawdę

widziałam drzewo rozdarte przez piorun

wnętrze katedry

w której nie słychać już modlitewnego poszumu

poszarpane trzewia

odsłoniły serce ukryte w najpierwszym słoju

ono nadal biło

korzenie tłoczyły życiodajne płyny

i gdyby tylko starczyło wiary

dałoby się odbudować świątynię

może nie w trzy dni

bo człowiek jest słaby

wątpi w noc i w dzień wątpi choć jest

w otwarty bok palec wsadzi

i zdziwi się przestraszy

ale nie nagnie praw

przed rozdartym drzewem

choć święte jest

jak jego imię

a drzewo zrośnie się

i w niebo wystrzeli

by stamtąd obłaskawiać pioruny