1018

W roku pańskim 1018, gdy król Bolesław Chrobry złożył hołd cesarzowi Henrykowi II, wśród jego orszaku znajdował się niezwykły wojownik. Był to Janusz, zwany Turbolechitą, bohater wielu bitew i legend. Pochodził z Chrobacji, starożytnej krainy słowiańskiej, która rozciągała się od Łysej Góry po Karpaty. Tam, wśród gór i lasów, żyli jego przodkowie, którzy nie uznawali władzy żadnego króla ani cesarza, lecz rządzili się własnymi prawami i obyczajami. Janusz był potomkiem Kagana, czyli słowiańskiego cesarza, który według podań zjednoczył wszystkie plemiona słowiańskie i stworzył potężne imperium. Janusz odziedziczył po nim nie tylko tytuł, ale i niezwykłe umiejętności. Władając mieczem, łukiem i magią, potrafił pokonać każdego przeciwnika, czy to ludzkiego, czy to nieludzkiego. Nie bał się smoków, wampirów, wilkołaków ani innych potworów, które czyhały na nieostrożnych podróżników. Jego sława sięgała daleko poza granice Chrobacji i zyskał sobie przydomek Wiedźmina.

Janusz nie był jednak zwykłym wojownikiem, lecz także mędrcem i wizjonerem. Znał historię i kulturę swojego ludu, a także innych narodów. Interesował się nauką i filozofią, a także sztuką i literaturą. Pisał wiersze i pieśni, które opiewały jego czyny i przygody. Był także obrońcą słabych i uciśnionych, nie znosił niesprawiedliwości i okrucieństwa. Pomagał biednym i chorym, ratował niewinne ofiary i zwalczał zło w każdej postaci. Niektórzy uważali go za świętego, inni za heretyka, a jeszcze inni za boga. Janusz nie przywiązywał jednak wagi do tych opinii, lecz kierował się własnym sumieniem i honorem.

Janusz poznał króla Bolesława Chrobrego podczas jednej ze swoich podróży. Zaimponował mu swoją odwagą i mądrością, a także swoim pochodzeniem. Bolesław, który pragnął zjednoczyć wszystkie ziemie polskie pod swoim berłem, uznał Janusza za swego sojusznika i przyjaciela. Zaprosił go do swojego dworu i obdarzył go wieloma zaszczytami i darami. Janusz, choć nie był zwolennikiem feudalizmu i monarchii, docenił gest króla i zgodził się mu służyć. Wspólnie walczyli z wrogami Polski, zarówno zewnętrznymi, jak i wewnętrznymi. Janusz pomógł Bolesławowi pokonać Niemców, Czechów, Rusinów i Węgrów, a także stłumić bunt Mieszka II i jego zwolenników. Janusz był także obecny przy koronacji Bolesława na pierwszego króla Polski i przy jego śmierci. Był jego wiernym doradcą i przyjacielem do końca.

Janusz nie zapomniał jednak o swojej ojczyźnie, Chrobacji. Często tam wracał, by odwiedzać swoją rodzinę i przyjaciół. Był szanowany i kochany przez swój lud, który uważał go za swojego przywódcę i opiekuna. Janusz dbał o dobro i rozwój Chrobacji, chronił ją przed zagrożeniami i promował jej kulturę i tradycję. Nie zgodził się jednak na podporządkowanie Chrobacji królowi polskiemu, lecz zachował jej niezależność i autonomię. Uważał, że każdy naród ma prawo do samostanowienia i wolności, a zjednoczenie może być tylko dobrowolne i oparte na wzajemnym szacunku i współpracy. Taki był Janusz, Turbolechita, Wiedźmin, bohater i mędrzec, którego pamięć żyje do dziś w sercach i umysłach wielu ludzi.