119.

Mała Skrzyneczka tajemnic wszelakich. W zasadzie... - żadnych konkretnych. To jedno potrafiła, że jak przyłożyć ucho, dobywały się z niej, tak mówią, i była to wcale prawda, tylko takie dźwięki, jakich sobie z niej słyszeć zażyczyliśmy. I we właściwym momencie. Dość myśleć, który jest tym właściwym, ona wybierała. Zatem, jak naprawdę było, mało kto mógł sprawdzić.

...

Pulchny staruch blisko późnej nocy przykręcił lampę, zamknął okno i pacnął przelatującą wokół światła ćmę. Złapał się za kołnierz, poprawił koszulę, wyjął swój "list na przyszłość", a że ręce na dobre od starości mu drżały, poszedł po zieloną herbatę. To dobre, lecz nigdy nie pomagała. Była marnym życzeniem lepszego świata. Nic dziwnego więc, że na domiar złego, sącząc, roztwierawszy kopertę, zalał ją wnet całą nieopatrznym kichnięciem, a tak też dogłębnie, że nic już zeń nie dało się rozwikłać. Czy w mniejszym, czy pod mocne światło...

To przykre, ale tak zwykle, jakby idealnie dla zła, kończą się wszystkie marzenia. Cóż było, płakać, byłem na to za stary. Staruch poczłapał jeszcze po pewien mały, niepozorny przedmiot. Pachniało zeń lakierem do drewna, drewno - to orzech, szkatułka. Takie też zwykło otwierać się po latach z przypadku lub tuż na sam koniec. Jako że o przypadku w ogóle nie mogło być tu mowy, przyłożył doń jedno zgrzybiałe, starcze ucho...

...

I koniec, resztą będzie wymowne milczenie lub sugestywny wielokropek... Lecz gdyby ktoś tam wszedł wówczas, niechybnie znalazłby obleśne, rozwalone na fotelu cielsko, skrzyneczkę pod tłustą, robaczywą fałdą, to tylko ode mnie. Dalej, jak z pióra pana Andersena - że spod ciemniejących plam tłuszczu, pod właściwe światło, tak jakby zobaczyć można było wcale naturalny uśmiech... Uśmieszek. Albo wyraz grzeczności...

Na końcu lampa gaśnie, staruch zalegał z rachunkiem.