A gdyby posłuchać Pana Leszka Długosza? [Wallsy]

Duszna, zielna woń w wazonie

jak bursztyn - secesja Pana

Wyspiańskiego: nawłoć o siebie

zazdrosna toleruje wrotycz,

nagietki, ceglastą jarzębinę.

*

Zielem zakwitła wstążka

krakowska w Sukiennicach, tam

wrzask, który wznosi i wznosi

domiszcze ze smartfonów:

bezmyślność; drży wieża Babel.

*

Znów "kulę żalu" turla Zły

jak w Pana Leszka piosence.

Bracka brukami odbija niebo,

mury rozgrzewa, wystudza cień,

bramy otwiera, zamyka okna.

*

Miodem nasycone ałycze, czarne

morwy, aura świetlana lazurem.

Niespokojnie, bo wietrznie,

z echem hejnału i muzyką

z oddali gwiżdżących pociągów

*

Komu w drogę,

temu trampki -

akurat biegną do Tyńca

nadwiślańskie łąki.

Doganiają kłębiaste chmury.

*

coraz czerwieńsze głogi,

poczerniały dziki bez, tak

iż w fiolet zstępujący, dalie,

pomarańczowe cynie, rozpalone

nasturcje, szałwie, aksamitki

*

Tu zapach traw suchy

i bardzo słoneczny. Tęczowe

pnie drzew wchodzą akordami

w światło. Na dalszym planie:

zielone jak malachit - bagno.

*

Ten fortepian - z Brackiej

czarnobiałe przesiewa dźwięki,

dlatego i niebo lnem dokwita.

Przestrzennieje muzyka Pana

Leszka pachnąca sierpniem.