a gdyby tak człowiekiem człowiekowi...

Fascynuje mnie niebo,

jego zharmonizowany bezkres co wieki przyciąga wzrok

niezmiennie, miliardów jestestw.

W jednej sekundzie chłonie

nadziei dłonie niezliczone.

A choć każda inna, odmienna,

to ufna, w oddanym pokłonie.

Gościnne i empatyczne,

kompromisowo tolerancyjne,

nie krzyżujace spojrzeń,

choć wypatrują bóstwa inne.

Otwarte na strumienie wartkie

próśb, powiązanych w litanie,

jakie, z równą wiarą bogom ślą,

(na Ziemi skłóceni):

żydzi, katolicy, czy muzułmanie

Marzę, aby tak było i tu, na Ziemi,

ponoć, wszystkim, matce rodzicielce

jednakowo kochajacej swoje dzieci,

nie bacząc jak wybiera ich serce.