A la maison

- Monika Nadolska? – pani wywołała ją do swojego biurka.

- Bardzo dobrze Monika. Pomyślałam, że może zechcesz korespondować z kimś w swoim wieku. Mogłabyś się dużo nauczyć. Mam adres swojego kuzyna we Francji. Proszę, jeśli chcesz możesz do niego napisać. Uprzedziłam go.

Monika spąsowiała. Nie spodziewała się. Strasznie, przeokropnie się cieszyła. Ona sama z całej klasy. Trochę nie rozumiała, dlaczego akurat ona.

- I chciałabym, żeby przyszli twoi rodzice.

Przyszli.

Stali z panią na korytarzu. Wychowawczyni coś żywo im tłumaczyła. Mieli bardzo niezadowolone i wrogie miny. Monika nie wiedziała o co chodzi. Była mocno przerażona.

Po chwili pani ją zawołała.

-Monika, czy chciałabyś uczyć się francuskiego dodatkowo?

Patrzyła kątem oka na mamę i kuliła się w środku.

Nie mogła wydusić z siebie słowa.

Pani nie była w lepszym nastroju.

- Nic nie zrobiłam. O co chodzi? – myślała.

- Monika powiedz po francusku - chcę iść do domu – Monika nie mogła wydusić słowa. Miała całkowitą pustkę w głowie. Do domu? Nie pamięta jak jest do domu.

- A la maison – wychowawczyni straciła cierpliwość.

Gdy Monika wróciła do domu, wyczuwała ciężką atmosferę. Było jej przykro. Zawiodła wychowawczynię, przecież to proste było. Ale wtedy, w tamtej chwili czuła tak duże przerażenie, że nie mogła myśleć. Nie zapytała właściwie o co chodziło, tam, w szkole. Za to wyczuwała od rodziców, że zrobiła coś bardzo złego. Tylko nie wiedziała co...

Minęło wiele czasu. Gdy Monika była już dorosła, mama powiedziała, że wychowawczyni tłumaczyła wtedy rodzicom, że Monika ma duże zdolności w uczeniu się języków obcych i nie można tego zmarnować. Wtedy jakoś nikt się tym nie przejął. No i chyba nie było ich stać na dodatkową naukę języka. Monika próbowała o tym mówić, tak bardzo kochała język francuski. Ta miłość zrodziła się, gdy słuchała pierwszej francuskiej piosenki. Chciała uczyć się więcej, mówić, rozumieć. Gdy wspominała o dodatkowym kursie widziała spojrzenia mamy i milczenie.