A potem będziemy zrywać kwiaty

Mężczyzna objął ukochaną ramieniem i ucałował w policzek.

–A potem, polecimy do Paryża. Myślałaś, że nie pamiętam? Mówiłaś mi, że to twoje marzenie – mówił ciepłym głosem.

Kobieta spojrzała na niego z błyskiem w oczach.

–Wspomniałam ci o tym tylko jeden raz! A ty pamiętałeś… to naprawdę kochane – powiedziała i ponownie wtuliła się w jego ciało.

–Oczywiście, że pamiętałem – odparł zadowolony z siebie. – Nie mógłbym zapomnieć. Zobaczymy tę słynną wieżę, i zgubimy się w alejkach, pomiędzy kawiarniami a sprzedawcami gazet. Może nawet spróbujemy lokalnej kuchni? Chciałabyś?

–Pewnie, że bym chciała! – odparła z uśmiechem – Przecież nie polecę tam tylko dla widoków.

–Świetnie. A potem…

–Kochany? – przerwała nagle cichym głosem.

–Tak?

–A potem pojedziemy na wieś. Niech to będzie środek lipca, żeby tylko słońce mogło tak przyjemnie przypiekać – mówiła z rozmarzeniem w oczach.

–Na wieś? – zdziwił się – Oczywiście, gdzie tylko zechcesz. Co będziemy tam robić?

–Spacerować, cieszyć się sobą. Weźmiemy siatki na motyle i złapiemy ile tylko się uda. Może znajdziemy kogoś, kto hoduje konie? Moja babcia je miała. Pokochałam te stworzenia. Bardzo chciałabym je jeszcze kiedyś zobaczyć… – zatrzymała się na chwilę i spokojnie wciągnęła powietrze – A potem będziemy zrywać kwiaty. Łąki są takie piękne…

–To prawda, mój skarbie. Masz całkowitą rację – rzekł pocierając jej ramię.

–Kochany?

–Tak?

–Obiecujesz mi to? – spytała jeszcze ciszej, niemal szeptem.

Mężczyzna uśmiechnął się i drżącą dłonią pogłaskał jej twarz.

–Obiecuję – wyszeptał do ucha.

–I to wszystko w tym… drugim życiu? – dopytała z niedowierzaniem.

–Dokładnie. Gdy już tam będziemy, spełni się każde twoje marzenie. Ja je spełnię.

Kobieta milczała przez dłuższą chwilę.

–Jestem już bardzo senna, najdroższy. Czy nie będziesz na mnie zły?

–Zaśnij, moje maleństwo. Wkrótce do ciebie dołączę.

Mężczyzna ucałował dłoń kobiety i trzymał ją przez cały czas. Ona już nie odpowiedziała.

Znaleziono ich rankiem, zamarzniętych.