AFORYZMY - autor Zygmunt Jan Prusiński

Po sąsiedzku zastygł księżyc był w kolorze białym - znikła złocistość, a ty mi mówisz o rozmarzonych liliach.

Wobec rzeczy udanych i mniej udanych zrywa się o świcie ptactwo.

Moja ręka została całą noc między twymi udami - czułaś się bezpieczna.

Gaszenie przyczółka który był dla nas schronieniem, mogliśmy układać wrzeciona.

Twoja jedwabna bluzka szeleściła w okolicach piersi.

W kąciku wypatrzonym gdzie pień ukryty w trawie, ktoś namalował moje imię i serce i łuk i strzałę -usiadła kobieta wiatru.

Rozmyśla nad stawem kobieta wiatru, słońce spaceruje cicho.

Niby spokojnie za drzewami, oprowadza wzrokiem kolory kobieta wiatru.

Krople deszczu namalowane na liściach klonu, wiewiórki w dziuplach mają zebranie - a ja dalej niż jestem odzyskuję równowagę.

Jest coś znamiennego rozczulenie ciała by zmiękło, jak w dotyku mech czy bawełniany owoc.

Rośniemy w sobie i na uboczu, kładziesz rękę na moim brzuchu, ja kładę na uda by rozgrzać skalne trawy nocą.

Po trosze płynące myśli pomiędzy nami, odwracasz się wnet wstydliwie.

Napisz komentarz