Trochę aktywności jeszcze nikomu nie zaszkodziło

Skradała się po cichu przy ścianie, ostrożnie stawiała kroki. Nie mogła wydać z siebie żadnego dźwięku, czasem na chwilę wstrzymywała oddech.

Wyszła zza zakrętu i ujrzała prostą, długą drogę. W krypcie było dosyć jasno, pora dnia na zewnątrz wskazywała na całkiem słabsze światło. Cóż, nie chciała się nad tym zastanawiać.

Kucnęła i lekko nachyliła się do przodu. Jej obcisły kostium lekko zatrzeszczał. Wiedziała, że nie powinna była zakładać tego z gumy, ale nie miała zbyt dużo czasu, by zastanawiać się nad wyborem.

Podeszła krok w przód i szybko padła na ziemię, gdy ze ściany wystrzelił w jej stronę harpun z liną na końcu. Zastygła w bezruchu. Wiedziała, że jej dotknięcie zapoczątkuje coś, czego nie chciała. Nie mogła jednak ciągle tak trwać, musiała się ruszyć.

Przeturlała się do przodu, a potem zaczęła biec.

Ze ścian co chwilę strzelały do niej harpuny, a liny zaczepiały się po przeciwnej stronie długiego korytarza. Odwróciła się szybko i zdała sobie sprawę, że wyglądają jak lasery, których musiała unikać. Na szczęście nie mogły same w sobie zrobić jej krzywdy. Taką miała nadzieję. Poczuła, że jeden z nich lekko przejechał po jej udzie. Zostawił lekkie zadrapanie.

Zauważyła, że ma przed sobą ścianę i gwałtownie stanęła. Wszystko ucichło i uświadomiła sobie, że ostrzał został przerwany. Spojrzała w prawo i lewo – miała dwie drogi do wyboru.

Na początku skierowała się w lewo, znów zaczęła się skradać. Ostrożnie stawiała kroki.

Doszła do dziwnej wypukłości, na której rosła trawa. Kucnęła przy niej i przyjrzała się dokładniej.

Nagle spomiędzy źdźbeł zaczęły wybiegać pająki. Wrzasnęła, gwałtownie się podniosła i ruszyła w tył. Biegła najszybciej, jak mogła, a i tak widziała, że kilka z nich zaczyna ją doganiać.

Zanim spojrzała przed siebie poczuła, że nacisnęła na coś i jej noga lekko się zapadła. Z góry zleciała na nią liana, z której zaczęło się dymić. Szybko koło niej przebiegła, wstrzymując oddech.

Zorientowała się, że na ziemi znajdują się płytki, które uruchamiają jakieś mechanizmy i zaczęła stawiać stopy w wolnych przestrzeniach. Na szczęście kształty były mocno zarysowane na tle powierzchni.

Obróciła się w tył i ujrzała, jak ziemia za nią się rozstępuje, a pająki wbiegają do szpary i znikają.

Zatrzymała się i odetchnęła z ulgą. Ciężko dyszała, musiała szybko uspokoić oddech. Pochyliła się do przodu i oparła dłonie na kolanach.

Wdech, wydech. Jeszcze raz.

Powoli się podniosła i dopiero wtedy ujrzała, co znajduje się dokładnie kilkanaście metrów dalej. To, czego szukała. Oko Żmii.

Stało na podeście, świetnie zachowane.

Skarb, którego cywilizacje szukały od wielu wieków jest na wyciągnięcie jej ręki.

Nagle usłyszała hałas i obróciła się w tył.

- Hej! – kilkadziesiąt metrów dalej ujrzała grupę mężczyzn, którzy zaczęli biec w jej stronę. Byli solidnie napakowani, nie miała z nimi szans w walce.

Wyciągnęła pistolet zza pasa i zaczęła w nich strzelać.

Udało jej się usunąć dwóch z pięciu. Potem padł następny, a po nim kolejny.

W jej stronę biegł już tylko jeden napakowany goryl, a ona nie miała naboi.

‘’Proszę ponownie podłączyć swój kontroler bezprzewodowy’’ głosił komunikat na ekranie.

- No wiedziałam! Tak czułam! – krzyknęła dziewczyna i spojrzała w dół na pada, który zgasł całkowicie.