Artystyczna Impotencja

Nadeszła era śmierci dla ludzkiej kreatywności

Potęga algorytmu cyfrowo rzuciła kości

Generowane treści garśćmi czerpią bez litości

Preludium nowych czasów, gdzie sztuka miewa tak dość ich

Pierwiastek ludzkiej duszy co baterią wyobraźni

A ciąg znaków przedzielony gdzieniegdzie klawiszem Spacji

Dziedzina technologii skąpana w taniej sensacji

Nowotworem dla artyzmu w myśl rzekomej inspiracji

Spowiły ciemne chmury nagle sklepienie niebieskie

Żyjemy w symulacji wśród zrezygnowanych westchnień

Ojcem postępu człowiek przynoszący własną klęskę

Choć z pozoru te intencje początkowo były miękkie

Wrażliwość zastąpiona zero-jedynkowym piekłem

Filary świadomości w kolejce, aż któryś pęknie

Zrodzeni w bólach pasji obserwują z szybszym tętnem

Nie stawiając mianownika między tym co złe a piękne

Nadchodzi era mroku rzemieślnikom wielu dziedzin

Prawdziwa iskra tli się mimo lodowych płomieni

Człowiek z piórem w kieszeni w labiryncie pełnym cieni

W świecie uczuć woła sztuki, która sztucznie się nie zmieni