ANDER-SEN.

[Wyjaśnienie, dlaczego nazwisko pewnego duńskiego autora wywołuje u mnie odczyn alergiczny.]

Płetwonurek.

Lotnik.

Górnik.

Żeby zostać kimś takim, potrzeba tego i owego. Krzepy. Odporności- i tej psychicznej, i tej fizycznej. Solidnego przygotowania. A jeśli się nurkuje, lata czy też drąży, to stale ma się przykry cień ryzyka na plecach. Krótszy lub dłuższy. Bo zdrowie stracić łatwo. Życie także, mimo wciąż doskonalonych udogodnień technicznych. Może się mylę, ale coś mi się zdaje, że tzw. społeczeństwo wciąż szanuje uprawiających wyżej wymienione zawody. Gdyby zaś fachowiec w którejś z tych dziedzin był również utalentowanym myśliwym, z pasją tępiącym szkodniki- czy nie zasługiwałby przez to na niejako podwójny szacunek?

Nieprawdaż?

I teraz tak: osoba płci żeńskiej. Ponoć niebrzydka. O jej wzajemność w uczuciach starają się po kolei właśnie ci profesjonaliści. Płetwonurek, lotnik i górnik. A ona co? Odpala wszystkich w czambuł. Następnie zaś, nie bez pomocy kogoś o autentycznie ptasim móżdżku, wybiera sobie stałego partnera. Jest nim, no cóż, zniewieściały mętniak. Żadnych konkretnych osiągnięć. Ale za to głowa pełna mrzonek.

Plus jeszcze implantacja skrzydeł. Materiał na wszczep został pobrany z owada. Żebyż to był motyl, ważka lub choćby złotook... Gdzie tam. Dawcą była mucha. Być może nawet plujka.

Obrzydlistwo.

"Dziecię elfów". Pod takim tytułem czytałem to, gdy moje ciało znajdowało się jeszcze w stanie przedszkolnym. Z każdą stroną czułem, że coraz bardziej nie lubię autora.

Bo i niby za co?

Mrożonka z zapałkami? Znana sprawa z wychłodzeniem organizmu. Kapral Ołowiany? (Należałby mu się pośmiertny awans za nienaganną postawę moralną.) Skończył jak T-800 w "Dniu sądu". "Kwiaty małej Idy"? Ceremonia pogrzebowa w finale. "Stokrotka"? Tutaj nawet sufler nie uszedł z życiem. (Bo go nie było.) "Ole Zmruż- oczko"? Kubeł cmentarnej wody na zakończenie. "Mały Klaus i duży Klaus"? Mokry sen socjopaty- sadysty. Ja wiem, że życie w 100% przypadków kończy się zgonem, ale po kiego grzyba ciągle wpychać młodym rodzaju ludzkiego to nieszczęsne "memento mori"? Wyliczać można by jeszcze długo, bo to, panie dzieju i ta ofiara zakładzinowa w "Starej cytadeli", i mała nereida, "syrenką" błędnie zwana, i martwy noworodek w "Bocianach", i tak dalej, tylko po co? Wystarczy, że wstęp do polskiego zbioru utworów skandynawskiego twórcy baśni pisał wieloletni prezes PRL- owskiego ZLP. (Nb. nazwany przez Romana Brandstaettera szlachetnym mianem "starego, pederastycznego byka".) Wstęp pełen ochów i achów, czemu zaprawdę trudno się dziwić, skoro gdzieś tak od lat 50-tych XX wieku ten rodzimy mistrz w laniu sacharyny potrafił tworzyć już tylko epitafia ku własnej czci. Nie bez opiewania uroków osobistego wąchania kwiatków od dołu rozpadającym się nosem, patrz: "Nim przyjdzie wiosna".

Trafił swój na swego, ani słowa.

Dziękuję bardzo, ja już wolę Edgara Allana Poe. On przynajmniej nie słodził.

A tutaj co półtora baśni, to polukrowany "exitus" i klęska. Albo chociaż jeden trup, jak w "Towarzyszu podróży".

I to ma być "lektura dla dzieci"?

Jak pisałem powyżej: nie lubię go.

Tyle wstępu. Pora na sen właściwy.

Niebo miało kolor zwymiotowanej musztardy. Słońce świeciło wśród tej ochry niczym wypolerowany do granic możliwości, fałszywy grosz. Na niższym pułapie przesuwały się strzępy chmur, podobne do brudnych spłachetków sieci pająka kątnika.

Po swojej lewej stronie miałem usypany z piachu wał, wysoki na kilka pięter. Z prawej leniwie lizały piasek jęzorki oleistej, szaroczarnej cieczy. I niczego prócz niej aż po widnokrąg tam nie było. Woda? Na pewno nie. Prędzej jakaś pochodna ropy naftowej, może mazut, ale nie umiałbym tego stwierdzić: mój węch nie działał. (I dzięki niech za to będą siłom wyższym.) Szedłem z trudem po szerokim na kilkadziesiąt metrów, piaszczystym pasie płaskiego terenu między wałem a tym węglowodorowym morzem. Krok po kroku. Przy sporym wysiłku mięśni. Nie widziałem przed sobą niczego oprócz przestrzeni i piasku, zrytego gdzieniegdzie gąsienicami jakichś ciężkich pojazdów. Stopy w paskudnie cisnących sandałach zapadały się w nawierzchnię, a od czasu do czasu między palce u nóg właziły mi czarne grudki. Nie były to kamyki, bo zaraz ulegały roztarciu, zostawiając na skórze doznanie tłustego, mazistego dotyku. Przypuszczalnie ta ciecz z prawej strony zlepiła piasek w drobne bryłki. Ale to nie wyjaśniało, dlaczego tak ciężko mi się idzie.

Przyczyną była rzecz, jaką ciągnąłem za sobą po tej martwej plaży.

Spojrzałem w dół. Moją prawą garść wypełniała sztywna, igelitowa folia. Wylot worka. Zaciskałem go w dłoni. Sądząc po tym, jak obficie się sfałdował, całość musiała być spora, chyba metr szerokości na dwa długości. Obejrzałem się za siebie. Rzeczywiście. Folia, chociaż dość gruba, była na tyle przezroczysta, że mogłem w obrzydliwie żółtawym świetle ujrzeć wyraźnie zawartość tej torby.

Czarne półbuty. Zakurzone. Białe, męskie pończochy. Poszarzałe. Czarne spodnie- kiloty. Tak samo. I czarny surdut, przyozdobiony kilkoma zaschłymi, brązowymi plamami na przemian z wykwitami pleśni. Taki właśnie strój okrywał to, co transportowałem. Ludzkie ciało. Dłonie nie zwróciły mojej uwagi, głowa jednak- jak najbardziej. Poniżej kępy zmatowiałych, rudych włosów widniała chuda twarz, częściowo nadgniła, jednak nie na tyle, bym nie mógł jej rozpoznać.

To były rozkładające się zwłoki Hansa Christiana Andersena.

Przebudziłem się, muszę przyznać, nie bez ulgi.

Teraz nie lubię go jeszcze bardziej.