Antoni zawsze odpoczywa obok jabłoni

Antoni siedzi obok jabłoni

I patrzy na jej zielone liście

Czasem zerwie jedno jabłko

I zje je ze smakiem i z chęcią

Jabłoń cieszy się z jego towarzystwa

I daje mu swoje słodkie owoce

Antoni dziękuje jej za dar

I podziwia jej piękno i moc

Razem spędzają miłe chwile

W cieniu drzewa i w blasku słońca

Antoni i jabłoń są przyjaciółmi

I nic nie zakłóci ich spokoju

Lecz pewnego dnia nadchodzi burza

I grzmi i błyska na niebie

Antoni boi się o jabłoń

I chce ją ochronić przed złem

Biegnie do niej i obejmuje ją mocno

I mówi jej słowa pociechy

Jabłoń dziękuje mu za troskę

I otula go swoimi gałęziami

Burza szybko się kończy

I znów jest cicho i spokojnie

Antoni i jabłoń są szczęśliwi

Że przetrwali razem niebezpieczeństwo

Wkrótce nadchodzi jesień

I jabłoń zmienia swój kolor

Antoni podziwia jej czerwień

I zbiera jej ostatnie owoce

Jabłoń mówi mu, że musi odpoczywać

I przygotować się na zimę

Antoni obiecuje jej, że wróci

I będzie ją odwiedzać często

Żegnają się ze smutkiem i nadzieją

I czekają na następne spotkanie

Antoni i jabłoń są wiernymi przyjaciółmi

I kochają się bezwarunkowo.